கலங்கல்

 

முதலாளி இரவு கடையை அடைக்க நேரமாகி விட்டது. அவசர அவசரமாய் பணத்தை எடுத்து மேசை மேல் வைத்து வரிசைப் படுத்தி அடுக்கிக் கொண்டிருந்தார். பூட்டும் நேரத்திலும் ஒன்றிரண்டு வாடிக்கையாளர்கள் வரவும் போகவும் இருக்கவே, அவர்களிடம் பணத்தை வாங்குவதும் எண்ணி அடுக்குவதுமாய் இருந்தார். குமரேசன் மேலிருந்து கீழிழுக்கும் கதவை பாதி இழுத்த நிலையில் பூட்டுவதற்காக முதலாளியைப் பார்த்தவண்ணம் நின்றிருந்தான். முதலாளி கவனிக்காத நேரத்தில் இரண்டாயிரம் ரூபாய் தாள் ஒன்று மட்டும் மின் விசிறி காற்றுக்கு பறந்து மேசையின் அடியில் சென்று விட்டது. குமரேசன் அதை கவனித்து விட்டான். முதலாளியிடம் கூற எத்தனித்தவனுக்கு வாய் வரை வந்த வார்த்தை வாய்க்கு வெளியே வரவில்லை. கடைசி வாடிக்கையாளரும் சென்றவுடன் பணத்தை பையில் வைத்துக் கொண்ட முதலாளி குமரேசனை பூட்டச் சொன்னார்.

குமரேசன் சொந்தமாய் சாக்கு பை வாங்கி விற்கும் சிறு தொழில் செய்து கொண்டிருந்தான். தொழிலில் வருவாய் பற்றாக்குறை ஏற்படவே, அந்த தொழில் சார்ந்த அறிமுகத்தில் மாரிமுத்துவின் தீவனக்கடையில் வேலைக்கு சேர்ந்து கொண்டான். பெரிய சம்பளம் இல்லாவிட்டாலும் அப்போதைய குடும்ப தேவைகளை நிறைவு செய்யுமளவுக்கு வருகிறது. மனைவி துண்டுக்கு முடி போடும் வேலையை வீட்டிலிருந்தே செய்து சிறிதளவு வருவாய் ஈட்டி வருகிறாள். இரண்டு மகன்களும் அரசு பள்ளியில் படிக்கிறார்கள். குமரேசனின் அம்மாவும் உடன் இருக்கிறார். மூன்று அறைகள் கொண்ட சின்ன ஓட்டு வீட்டில் குடியிருக்கிறான். குமரேசனுக்கு இரவு படுக்கையில் ஒரே சிந்தனை. மேசைக்கடியில் விழுந்தது ரூபாய் தாள் தானா இல்லை வேறு எதாவது வெற்றுத் தாளாய் இருக்குமா என்ற சிந்தனை. அது உண்மையில் ரூபாய் தாளாய் இருந்தால்? அந்த இரண்டாயிரம் ரூபாயை எப்படி யாருக்கும் தெரியாமல் எடுப்பது. யாராவது பார்த்து விட்டால் என்ன செய்வது. பெரும்பாலும் முதலாளி கடையிலேயே தான் இருப்பார். அவர் இல்லாவிட்டாலும் தன்னுடன் வேலை பார்ப்பவன் இருப்பானே.

சரி எப்படியும் காலையில் அந்தப் பணத்தை எடுத்துவிடுவது என தீர்மானித்தான். அந்த இரண்டாயிரம் ரூபாயில் முதலில் மளிகைக் கடைக்காரனுக்கு குடுக்க வேண்டிய அறுநூற்றி முப்பது ரூபாயைக் கொடுத்து அவன் ஏச்சுக்களையும் பேச்சுக்களையும் தவிர்த்துவிட வேண்டும். இன்னும் இரண்டு மூன்று நாளில் சம்பளம் வந்துவிடும். ஆனாலும் மளிகைக் கடைக்காரன் அது வரை பொறுக்கமாட்டான். கையிருப்பு இல்லை. பெரியவனுக்கு இரண்டு மூன்று ஜட்டியும், சின்னவனுக்கு செருப்பும் வாங்கிடலாம். அவளுக்கு இந்த இரண்டு நாளுக்கு கை செலவுக்கு கொஞ்சம் காசு குடுத்திடனும். கையில காசில்லாத நேரங்களில் அவள் பார்க்கும் பார்வை ஏளனமாய் தெரிகிறது. மிதிவண்டியை முழுதாய் பழுது பார்த்துவிட வேண்டும். இந்த வாரம் ஆட்டுக்கறி வாங்கிச் சாப்பிடனும். இப்படி அந்த இரண்டாயிரம் ரூபாய்க்கு ஏகப்பட்ட மனக்கணக்குப் போட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

      காலையில் கால் மணி நேரம் முன்னதாகவே கடைக்கு வந்துவிட்டான் குமரேசன். அந்தக் கடையில் குமரேசனைத் தவிர மற்றுமோர் இளைஞனும் வேலை செய்கிறான். முதலாளி வந்ததும் சாவியை வாங்கி கடையைத் திறந்தான். முதலாளி கடையைக் கூட்டி சுத்தம் செய்யும் வரை வெளியில் நிற்பது வழக்கம். குமரேசன் உள்ளே சென்று மூலையில் இருக்கும் விளக்கமாறை எடுத்து கடைசியில் இருந்து முன் பக்கமாக கூட்டி வந்தான். முன் பக்கம் கல்லாபெட்டி அருகே வந்ததும் கவனமாக குனிந்தபடி கூட்டினான். யாரும் பக்கத்தில் இல்லை. ஆனாலும் கையை மேசைக்கடியில் நுழைத்து பணத்தை எடுக்க துணிச்சல் வரவில்லை. பணம் இருக்கும் இடத்தைத் தவிர மற்ற இடங்களுக்குள் விளக்கமாறை நுழைத்து பெருக்கினான். அங்கே தாள் இருப்பதை உறுதி செய்து கொண்டான்.

இருந்தாலும் அவனுக்கு அது ரூபாய் தாள் தானா என்னும் சந்தேகம் இருந்து கொண்டே இருந்தது. அன்று பகல் முழுதும் முதலாளி அந்த பணத்தை தேடுவாரா, கணக்குப் பார்த்து கண்டு பிடிப்பாரா என ஐயம் தோன்ற வேலை செய்தவாரே முதலாளியை கவனித்துக் கொண்டே இருந்தான். முதலாளியின் முகத்தில் பணம் காணாமல் போனதாகவோ, கணக்கு விடுபட்டு தேடுவதாகவோ ஒரு அறிகுறியுமில்லை. இன்று இரவு கிளம்புவதற்குள் எப்படியாவது அந்தப் பணத்தை மேசையின் அடியில் இருந்து எடுத்து விட வேண்டுமென தருணம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். கடை பரபரப்பாகவே இயங்கிக் கொண்டிருந்ததால். குமரேசனால் அந்த மேசையின் அருகில் கூட அன்று இரவு வரை நிற்க முடியவில்லை. இரவு வழக்கம் போல் பூட்டி சாவியை முதலாளி கையில் கொடுத்துவிட்டான். திரும்ப வீடு வரும் வரை குமரேசனுக்கு மேசைக்கடியில் இருக்கும் பணத்தின் மீதே சிந்தனை நிறம்பியிருந்தது.

அடுத்த நாளும் குமரேசன் கால் மணி நேரம் முன்னதாகவே கடைக்கு வந்து காத்திருந்தான். முதலாளி வந்ததும் சாவியை வாங்கி கடையைத் திறந்ததும், உடன் வேலை பார்க்கும் இளைஞன் உள்ளே சென்று கூட்டுவதற்கு விளக்கமாறை கையில் எடுத்தான். வேகமாக உள்ளே சென்ற குமரேசன் தானே கூட்டுவதாகக் கூறி விளக்கமாற்றை கேட்டான். நேத்து நீங்க கூட்டினீங்க இன்னைக்கு நான் தான் கூட்டனும் என்று சொன்னான் அந்த இளைஞன். ஆளுக்கு ஒரு நாள் மாறி மாறி கூட்டுவது வழக்கம். குமரேசன் விளக்கமாற்றை கையில் பிடித்துக் கொண்டு இந்த வாரம் நானே கூட்டறேன் அடுத்த வாரம் நீ கூட்டு என்று பிடிங்கிக் கொண்டான். அந்த இளைஞனுக்கு ஒன்னும் புரியவில்லை. குமரேசனையே உற்றுப் பார்த்தான். குமரேசன் கூட்ட ஆரம்பிக்கவே அந்த இளைஞன் கடைக்குள்ளேயே ஒதுங்கி நின்று கொண்டான். கல்லாபெட்டியிடம் கூட்டிக் கொண்டு வந்த குமரேசன் கீழே மண்டியிட்டு குனிந்து பார்த்தபடி கூட்டினான். அந்தத் தாள் அங்கேயே தான் இருந்தது. குனிந்தபடியே பின்னோக்கிப் பார்த்த குமரேசன் அந்த இளைஞன் தன் பின்னால் இருப்பதைக் கண்டதும். பணத்தை எடுக்கும் துணிச்சல் வரவில்லை. இத்தனைக்கும் அந்த இளைஞன் குமரேசனைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கவில்லை.

மதியம் உணவு இடைவேளை மாரிமுத்து சாப்பிட வீட்டுக்கு சென்று விட்டார். குமரேசனை அந்த இளைஞன் சாப்பிட அழைத்தான். வழக்கமாக இருவரும் ஒன்றாகத்தான் சாப்பிடுவர். குமரேசன் தனக்குப் பசியில்லை நீ சாப்பிடு என்று கூறி நாற்காலியில் அமர்ந்தபடியே இருந்தான். அந்த இளைஞன் தான் மட்டும் அமர்ந்து பொறுமையாக சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தான். பசியும் பதட்டமும் குமரேசனுக்கு கால்கள் நிலைகொள்ள விடவில்லை. ஒன்றிரண்டு வாடிக்கையாளர்கள் வரப்போக இருக்க நேரம் கடந்து கொண்டிருந்தது. முதலாளி அதிகபட்சம் ஒரு மணி நேரத்தில் வந்து விடுவார். கடை இளைஞன் கையைக் கழுவ பாத்திரங்களுடன் வெளியே சென்றான். குமரேசன் ஒரு வாடிக்கையாளருக்கு தீவனத்தை அளந்து போட்டுக் கொண்டிருந்தான். வாடிக்கையாளர் தீவனத்தை வண்டியில் வைக்கச் சொல்ல. மூட்டையை எடுத்து வண்டியில் வைத்தவன் தூரத்தில் முதலாளி வருவதை கவனித்து விட்டான். இனி தாமதிக்க நேரமில்லை. வேகமாய் கடைக்குள் சென்றவன் படாரென மண்டியிட்டு கையை உள்ளே நுழைத்து அந்த தாளை எடுத்து கால் சட்டைக்குள் திணித்துக் கொண்டான்.

    குமரேசன் சாப்பிட உட்காரும் பொழுது மதியம் ஏறகுறைய மூன்று ஆகியிருந்தது. குமரேசனுக்கு பாதி சாப்பாட்டுக்கு மேல் உள்ளே இறங்கவில்லை. அப்படியே மூடி வைத்துவிட்டு கை கழுவிக் கொண்டான். அன்று கடையை அடைக்கும் வரை கால் சட்டையில் இருக்கும் பணத்தை கையில் எடுத்துப் பார்க்கவில்லை. கால் சட்டைப் பையில் கையை நுழைத்தாலே அவனுக்கு கை நடுங்கியது. அவ்வப்பொழுது தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தான். வீட்டுக்கு கிளம்பும் வரை அடிக்கடி தன் முதலாளியின் முகத்தையே கூர்ந்து கவனித்துக் கொண்டிருந்தான். அவர் முகத்தில் எந்த சலனமும் இல்லை. இயல்பு நிலையிலேயே இருந்தார். ஆனால் குமரேசனுக்கு அந்த இரண்டு நாளும் தன்னுடைய இயல்பிலேயே இல்லாமல் அச்சம் கலந்த பதட்டத்துடனேயே இருந்தான்.

இரவு கடையை மூடியதும் மிதிவண்டியை எடுத்துக் கொண்டு வேகமாக வீட்டை நோக்கி செலுத்தினான். வழியில் ஆர்வம் தாங்கவில்லை. ஒரு மின் கம்பத்தில் அடியில் மிதிவண்டியை நிறுத்திவிட்டு கால் சட்டைப் பையில் கையை விட்டு சுற்றிலும் பார்த்தான். அவனுக்கு தன்னை யாரோ கவனிப்பது போலவே தோன்ற, மீண்டும் வீட்டை நோக்கி கிளம்பினான். அவன் குடியிருப்பது ஆறு வீடுகள் கொண்ட வரிசைக் குடியிருப்பில் மூன்றாவது வீடு. அந்த நடைபாதையில் நுழைந்ததும் முன் வீடுகளைச் சேர்ந்தவர்களுடன் சேர்ந்து தன் வீட்டு வாசலுக்கு வெளியில் அமர்ந்து மனைவி துண்டுக்கு முடிபோட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அவர்களிடம் நின்று கூட பேசாமல் அவன் வீட்டு அருகில் மிதிவண்டியை நிறுத்தி விட்டு சட்டென்று உள்ளே சென்று விட்டான். வீட்டைப் பெருக்கிகொண்டிருந்த அவன் அம்மா ஏதோ சொல்ல அவன் காதில் விழவில்லை.

உள்ளே சென்றவன் கை கால்களைக் கூட கழுவாமல் நேரே படுக்கை அறைக்குச் சென்றான். படுக்கை அறையில் கட்டில் மேல் மகன்கள் இருவரும் வீட்டுப் பாடம் எழுதிக்கொண்டிருந்தனர். அவர்களுக்கு முதுகைக் காட்டியபடி திரும்பி நின்று கால் சட்டைப் பையில் இருந்த தாளை வெளியே எடுத்தான். ஆம் அது உண்மையிலேயே இரண்டாயிரம் ரூபாய் தாள் தான். ஒரு முறைக்கு இருமுறை தாளை திருப்பித் திருப்பி பார்த்து உறுதி செய்து கொண்டான். மீண்டும் ரூபாய் தாளை சட்டைப் பையில் வைத்துவிட்டு, துணிகளைக் களைந்து சட்டைகள் மாட்டியிருக்கும் கொக்கியில் மாட்டினான். அவனுக்கு கடையில் படபடக்க ஆரம்பித்த இருதயமும் நெஞ்சு அழுத்தமும் இன்னும் குறையவில்லை. நிதானம் குறைந்தவனாய் கொக்கியில் மாட்டியிருந்த லுங்கியை எடுக்க மாட்டியிருந்த துணிகள் கீழே விழுந்தன. விழுந்த துணிகளை கொத்தாக எடுத்து ஒவ்வொன்றாய் மாட்டினான். இரண்டை மாட்டினால் ஒன்று விழ குமரேசனுக்கு சரியான எரிச்சல்.

துணிகளை மாட்டிவிட்டு மூட்டிய லுங்கிக்குள் காலைத்தூக்கி உள்ளே விட முயற்சிக்க, பெரு விரல் லுங்கியின் நுனியில் மாட்டி ஒற்றைக் காலில் குதித்துக் குதித்து தடுமாறி சரி செய்து கட்டினான். லுங்கியை இடுப்பில் சுருட்டிக் கட்டிக் கொண்டு வெளியே வந்து கடைசியில் இருக்கும் வரிசை வீடுகளின் பொதுக் குளியலறைக்குச் சென்றான். கோப்பையில் தண்ணீரை எடுத்து முகத்தில் தெளிப்பதற்கு பதிலாக தலையில் ஊற்றிக் கொண்டான். சட்டென தலையை குனிந்து கொள்ள தலையில் இருந்து தண்ணீர் வடிந்தது. குனிந்தபடியே மீண்டும் ஒரு கோப்பை தண்ணீரை எடுத்து முகத்தை கழுவிக்கொண்டு அணிந்திருந்த லுங்கியிலேயே தலையைத் துவட்டிக் கொண்டான். ஒரு நிமிடம் சிந்தித்தவாறே நின்றிருந்தவன் குளியலறையில் இருந்து வெளியேறி வீட்டுக்குள் சென்றான்.

உள்ளே சென்ற குமரேசன், கொக்கியில் மாட்டியிருந்த சட்டையை எடுத்துப் போட்டுக் கொண்டு லுங்கியுடன் வீட்டிலிருந்து மளிகைக் கடையை நோக்கிச் சென்றான். மளிகைக் கடை பாக்கியைக் கொடுத்துவிட்டு பஜ்ஜி மாவு வாங்கி வந்து பஜ்ஜி போடச் சொல்லவேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டே கடை வரை நடந்தவன். சட்டைப் பையில் கையை விட கையில் ஒன்றும் தட்டுப்படவில்லை. சட்டைப் பை காலியாய் இருந்தது. ஒரு நிமிடம் குமரேசனுக்கு குப்பென்று வியர்த்துவிட்டது. சட்டையில் மீண்டும் மீண்டும் கையைவிட்டு துலாவி லுங்கியை உதறிப்பார்த்தான். நின்ற இடத்தில் காலைச் சுற்றி சுற்றிப் பார்த்தான். பணத்தைக் காணவில்லை. விறுவிறுவென்று வந்த வழியில் தலையைக் குனிந்தபடியே அங்குலம் அங்குலமாய் தேடிக்கொண்டே வீடு வரை வந்துவிட்டான்.

நேரே வீட்டின் உள் நுழைய எதிரில் நூல்கண்டுடன் பக்கத்து வீட்டு பெண் குமரேசன் வீட்டிலிருந்து வெளியேறினாள். குமரேசன் அவளை நிமிர்ந்து கூடப் பார்க்கவில்லை குனிந்து தேடியபடியே சட்டை மாட்டும் படுக்கை அறை வரை சென்று கீழே தேடினான். பணம் கிடைக்கவில்லை. குமரேசனுக்கு தலையில் இடி விழுந்தது போல் ஆயிற்று. பதட்டத்தின் உச்சத்திற்கே சென்றான். சட்டென திரும்பி தன் மகன்கள் இருவரையும் சிறிது நேரம் பார்த்தான். தன்னை அப்பா பார்த்துக் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்த அவர்கள் குமரேசனை நிமிர்ந்து பார்த்தார்கள். குமரேசன் நெற்றி சுருங்க அவர்களையே பார்க்க, புரியாதவர்களாய் குனிந்து கொண்டார்கள். யோசித்தபடியே முன் அறைக்கு வர, குமரேசனின் அம்மா சுவற்றில் சாய்ந்து அமர்ந்தபடி சுருக்குப் பையைத் திறந்து வெற்றிலை பாக்கை எடுத்துக் கொண்டிருந்தாள். அம்மாதானே நாம் வரும்பொழுது வீட்டை பெறுக்கிக் கொண்டிருந்தாள் என்று எண்ணியவாறு அவள் பின்னாலிருந்து கவனித்தான். அவள் சுருக்குப் பையில் இருந்து வெற்றிலையுடன் ஒரு ஐந்து ரூபாய் தாளும், நான்கைந்து சில்லரைக் காசுகளும் கையில் வர, வெற்றிலையை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு காசுகளை உள்ளே போட்டு பையை இடுப்பில் சொருகிக் கொண்டாள்.

வீட்டைவிட்டு வெளியே வந்த குமரேசன் தன்னை கவனிக்காமல் அமர்ந்திருந்த மனைவியை வெறித்துப் பார்த்தான். அவளிடம் கேட்டுவிடலாமா என தோன்றியது. ஆனால் அவளிடம் எதுவும் கேட்காமல் நேரே சமையலறைக்கு சென்ற குமரேசன் அங்கிருந்த டப்பாக்களை சத்தமில்லாமல் ஒவ்வொன்றாய்த் திறந்துப் பார்த்தான். பணம் சிக்கவில்லை. இப்போது அவனுக்கு வீட்டிலிருந்து நூல்கண்டை எடுத்துச் சென்ற பக்கத்து வீட்டுப் பெண் சடாரென நினைவுக்கு வந்தாள். விருட்டென வெளியே வந்த குமரேசன் அந்தப் பெண் வீட்டைப் பார்த்தபடி இவன் வாசலில் நின்று கொண்டு சிந்தித்த வண்ணம் இருந்தான். அப்பெண் அவள் வீட்டிலிருந்து வெளியே வந்து இவன் மனைவி அருகில் அமர்ந்தாள். தன்னை யாரோ கவனிப்பதை உணர்ந்த அப்பெண் நிமிர்ந்து குமரேசனைப் பார்க்க. குமரேசன் அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். நிமிர்ந்த அப்பெண் குமரேசனைப் பார்த்ததும் சிரித்தாள். ஆனால் குமரேசன் இறுகிய முகத்துடன் அப்பெண்னை உற்றுப் பார்க்க குழப்பத்துடன் அப்பெண் திரும்பிக் கொண்டாள். இவையனைத்தும் சில மணித்துளிகளிலேயே நடந்து முடிந்து.

திரும்ப வீட்டின் உள் சென்ற குமரேசன் சட்டை மாட்டும் இடத்தில் ஒரு கையை சுவற்றுக்கும் ஒரு கையை இடுப்புக்கும் குடுத்தபடி சிறிது நேரம் நின்றவன். நிமிர்ந்து சட்டை மாட்டியிருக்கும் கொக்கியை பார்க்க அவன் அன்று வேலைக்கு போட்டுச் சென்ற சட்டை மாட்டியிருந்தது. அடுத்த வினாடி மாட்டியிருந்த சட்டையை எடுத்து, சட்டைப் பையில் கையை நுழைக்க அந்த இரண்டாயிரம் ரூபாய் தாள் கையில் வந்தது. அவனுக்கு இருந்த மனநிலையில் தவறுதலாக சட்டையை மாற்றி அணிந்து சென்றிருந்தான். கையில் அந்த இரண்டாயிரம் ரூபாய் தாளை இறுக்கிப் பிடித்தபடி அப்படியே விருட்டென்று வீட்டை விட்டு வெளியேறினான்.

அடுத்த நாள் கடையை பூட்டும் போது குமரேசனை அழைத்த முதலாளி அந்த மாத சம்பளப் பணத்தை கொடுத்தார். பணத்தை வாங்கிய குமரேசன், அண்ணா இரண்டாயிரம் ரூபாய் தாளாய் குடுக்கறீங்களா என கேட்க. கொடுத்த பணத்தை திரும்ப வாங்கிக்கொண்டு அதற்கு பதில் இரண்டாயிரம் ரூபாய் தாளாய்க் கொடுத்தார். கையில் வாங்கிக் கொண்ட குமரேசன் பணத்தை எண்ணிக் கொண்டே திரும்பி நடந்தான். நான்கடி தூரம் நடந்தவன், திரும்பி முதலாளி மாரிமுத்துவின் கண்களைப் பார்த்து அண்ணா இரண்டாயிரம் ரூபாய் அதிகமா குடுத்துட்டீங்க எனக் கூறி மொத்தப் பணத்தையும் அவர் கையில் கொடுத்தான். வாங்கி எண்ணிப்பார்த்த முதலாளிக்கு குழப்பம். சரியாய் தானேபா கொடுத்தேன் என கூறிக்கொண்டே மீண்டும் இரண்டு முறை எண்ணிப் பார்த்துவிட்டு, ஒன்னோடு ஒன்னு ஒட்டியிருந்துருக்கும்னு நினைக்கறேன்பா என்று கூறி இரண்டாயிரம் ரூபாயை எடுத்துக் கொண்டு மீதியை குமரேசனிடம் கொடுத்தார். அடுத்த நாள் முதல் குமரேசன் அங்கு வேலைக்கு வரவில்லை. குமரேசனை மிதிவண்டியின் பின்னால் சாக்குப் பையுடன் கடைவீதியில் பார்த்ததாக முதலாளியிடம் கடையில் வேலை பார்க்கும் இளைஞன் கூறினான்.

--ஆரன் 10.07.2021

 

 

 

 

Read More

பூக்காவனம்

 ஏன் ஆயா இங்க வந்திங்க?...

அப்படீன்னு நா ஒரு தடவ கேட்டேன். இன்னமும் எங்க ஆயா சொன்னது நெனப்புல இருக்குது.

    எஞ்சாமி நீங்கலாம் இங்க பொறப்பைங்கன்னு அந்த சின்னாயி பெரியாயி தான் அனுப்பி வச்சான்னு மேவறம் எங்க குல சாமி இருக்குற தெசையக் காட்டுச்சு. அப்ப எனக்கு பத்து வயசு தான் இருக்கும்.

    உண்ணம்மாள், எங்கப்பனுக்கு பெரியம்மா. அதாவது எங்க அப்பத்தாவோட கூடப் பொறந்த அக்கா. எங்கப்பத்தாவுக்கு பத்து வயசு மூத்தது. சின்ன வயசிலேயே தாழியறுத்துட்டா. எங்கப்பா சிறு வயசா இருக்கும் போதே இங்க வந்துட்டதா சொல்லுவாங்க. உண்ணமாயாவுக்கு குழந்தை குட்டி எதுவும் கிடையாது. அதுக்கு எல்லாமே நாங்க தான். உண்ணம்மாயாவுக்கு கட்டிக் குடுத்த ஊரில புருசன் வகையில கொஞ்சம் நெலம் இருப்பதா பேச்சு. ஒன்னு ரெண்டு தடவ சொந்த ஊருக்கு போயிருக்கிறா. இப்பயெல்லாம் கீழ் பவானி பாசன வாய்க்காலுக்கு அந்த புறம் என்ன இருக்குதுன்னே உண்ணமாயாவுக்குத் தெரியாது. தோட்டமே கதின்னு பொழப்ப ஓட்டீட்டா.

    நாங்க பேரப் புள்ளைங்க பூங்காயா.. பூங்காயா ன்னு தான் கூப்புடுவோம். பூங்காவனம் என்பது உண்ணம்மா ஆயாவோட பட்ட பேரு. வேற யாராவது அந்தப் பேர சொல்லி கூப்புட்டா ஆயாவுக்கு பயங்கர கோவம் வந்துடும். ஏன்னு தெரியில. அப்புறம் வாயில வர வார்த்த காதைப் பொத்திக்கனும். ஒல்லியான ஒடம்பு. வயசாயிடுச்சு. கொஞ்சம் நிறம். சுத்தமா நரச்ச முடி. சோத்தாங்கை தோள்பட்டையில இருந்து மணிக்கட்டுக்கு மேல வரைக்கும் வெத்தலக் கொடி பச்சை குத்தியிருக்கும். வெள்ளைப் சீலையும் பாவாடையும், ஒரு மாரை மட்டும் மறச்ச முந்தானி. மாராப்பு போட்டுக்கற பழக்கமில்லை, இது தான் எங்க உண்ணம்மா ஆயா. எங்களுக்கு ஏன் அந்த முகம் பிடிச்சிருந்துன்னு தெரியலை. ஆனால் உண்ணமாயாவ எங்களுக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும்.

    இப்ப தோட்டத்துல அப்பத்தாவும், உண்ணம்மாயாவும் மட்டுந்தான் இருக்காங்க. மவனுங்க ரெண்டு பேரும் பக்கமாதான் கிராமத்துக்கு குடி போனாங்க. பத்து ஏக்கரா தோட்டத்துக்கு நடுவ பாறை மேல வடக்க பாத்த ஒரே ஓட்டு வீடு. பாதி மரக்கதவு போட்ட வீடாவும், பாதி திறந்த ஆசாரமாகவும் இருக்குற தோட்டத்து வீடு. பக்கத்திலேயே கிழக்க பாத்து மூட்டையெல்லாம் அடிக்கி வைக்க ஓட்டு வீடும் இருக்கும். வீடு பாறை மேட்டு மேல இருக்கறதால அங்கிருந்தே தோட்டத்தை பூரா பாத்துக்க முடியும். அக்கம் பக்கத்திலைலாம் வீடுங்க கெடையாது. பக்கத்து காட்டுக்காரங்க எல்லாம் தெனமும் காலையில வந்துட்டு சாயங்காலம் கிராமத்துக்கு போயிருவாங்க. ஒன்னு ரெண்டு சைக்கிளு தான் தூரத்தில வாய்க்கா கரையில போகும். காக்கா குருவி, ஆடு மாடுங்க சத்தத்த தவர ஒரு சத்தமும் இருக்காது.

    இன்னிக்கி நான் பார்க்கற தோட்டம் ஒரு போகமோ, இரண்டு போகமோ வெளயிது. இப்பவும் யாராவது தோட்டத்துக்கு போனாங்கன்னா வயல்ல மேயர ஆட்ட புடிச்சி ஒரு தொட்டாச்சில பால கறந்து ஆட்டுப் பால் காபி போட்டுத்தரும் எங்க ஆயா. பழைய காளைங்க ஒரு சோடி வைக்கப்போர்ல கட்டி இருக்குது. ஆயாங்க ரெண்டு பேரும் ஆடு மேய்க்கறது தான் அன்னாடம் வேலை. நாலஞ்சு கோழிங்க மேயிது. இருக்கறத வெச்சி பொழப்ப ஓட்டிகிட்டு இருக்காங்க. இப்பெல்லாம் மானம் ஏமாத்திப்புடுது, இந்த பக்கமெல்லாம் செரியா வெவசாயம் பண்ண லாக்கிப்படுலைன்னு நெலமய கதகதயா சொல்லுவாங்க. இப்ப இருக்கற நெலைல தோட்டத்த பாத்தா பட்டணத்துக்காரங்களுக்கு புடிக்கும். ஆனா இதே பல வருசத்திக்கு முன்ன நாங்க இங்க சின்னப் பசங்களா இருக்கும் போது பாத்த, அனுவவிச்ச தோட்டமே வேற.

    வீட்டுக்கு கெழக்க தென்னந்தோப்பும், நடுவ மாமரங்க, கொய்யா மரங்க பட்டம் மாறாம காய்க்கும். வீட்டுக்கு வடக்க அறுவது பங்கு தோட்டமும், வீட்டுக்கு தெக்க நாப்பது பங்கு தோட்டமும் இருக்கும். அப்பறம் வீட்டுக்கு மேக்க பாற நெடுவ போயி, முடிவுல பாறக்குழி (பாளி) இருக்கும். பாளியில பாசி பூத்து உரம்புத் தண்ணீ தேங்கியிருக்கும். கீழ் பவானி பாசன தண்ணீ எங்கள் தோட்டத்து மேல தான் வாய்க்கால்ல ஓடும். அப்போவெல்லாம் வாய்க்காலுக்கு ரெண்டு பக்கமும் தும்பப்பூ செடிங்க நெறையாயிருக்கும். அவ்வளவு வண்ணத்துல பட்டாம் பூச்சிங்க இப்பயெல்லாம் பாக்க முடியாது. விதவிதமா வண்ண வண்ணமா கூட்டமா தும்பப்பூவுல தேனு குடிக்கும். நாங்களுந்தான்.

    நெரம்பி வழிஞ்சி கடபோகுற நல்ல தண்ணீ கிணறு. வருசம் முழுசும் கிணத்துப் பாசனம், வருசத்திக்கு ரெண்டு தடவ கீழ் பவானி வாய்க்கா பாசனம். ஒரு சோடி காயடிச்ச காங்கயங் காளைங்க உழவுக்கு, ஒரு சோடி காராம் பசுங்க பாலுக்கு, நாட்டு எருமைகள் மூணு, பத்து உருப்படிக்கு மேல குட்டியோட வெள்ளாடுங்க, நெறய சித்து வெடக் கோழிங்க இருந்துச்சு. அப்பவெல்லாம் எங்க பாத்தாலும் வயலெல்லாம் பயிரா நெறம்பி பச்சப் பசேல்னு அத்தனை பேரு தோட்டமும் செழிச்சு கெடக்கும். சாமத்துல பத்து மணிக்கு மேல நரிங்க ஊளையிடற சத்தம் தூரத்திலிருந்து கொஞ்ச கொஞ்சமா பக்கத்தில கேட்டு வயித்த கலக்கும். நரிங்க ஊளையிடற சத்தம் வர்ர பக்கத்த பாத்து படுத்துருக்கற வெள்ளாடுங்க எந்திரிச்சி ஒன்னா தலயத் தூக்கி திருதிருன்னு பாக்கும். ஆட்டுக்குட்டிங்க மூடியிருக்கற பெரிய கூடைக்கு மேல பெரிய கல்ல தூக்கி வெச்சிருக்கும் உண்ணமாயா. நரிங்க ஊளையிடற சத்தம் கிட்ட வர வர ரெண்டு நாய்ங்களும் பயிந்துகிட்டு பின்னாடியே குரைச்சுகிட்டே வீட்டுகிட்ட ஒடியாந்துரும். அப்பெல்லாம் எல்லாருமே தோட்டத்துல தான் குடியிருந்தோம்.

    நாங்க பேரப் புள்ளைங்க பத்து வயசுக்கு கீழ இருப்போம். கயித்துக் கட்டில எல்லாத்தையும் வாசல்ல எடுத்துப் போட்டு, நெலா வெளிச்சத்தில எங்க உண்ணமாயா கதைய கேக்க ஆசையா உக்காந்து இருப்போம். எங்க அப்பத்தா சோத்து உருண்டைய உருட்டி உருட்டி ஒவ்வொருத்தரு கையிலையும் கொடுக்க, சாப்புட்டுக்கிட்டே கதை கேக்க ஆரம்பிச்சிடுவோம். உண்ணமாயா, நல்லதங்கா கதை, குன்னுடையான் கதை, பொன்னரு சங்கரு, வீரப்பூர் படுகளம், மாயவரு பாட்டுன்னு ஒவ்வொரு நாளும் ஒன்ன எடுத்து பாட்டாவும் கதையாவும் சொல்லும்.

    அதே மாரி ஒரு நாளு நாங்களும் கடைசியா எங்கூரு டெண்டு கொட்டாயில பாத்த தாயைக் காத்த தனயன் எம்ஜியார் படத்தோட கதைய ஒருத்தர் மாத்தி ஒருத்தர் மொத்த படத்தையும் உண்ணமாயாவுக்கு சொன்னோம். கெட்டவன் அப்படி பண்ணுனான்யா. எம்ஜியாரு பயங்கரமா சண்டை போட்டாரு ஆயா என தூக்கம் வர்ர வரைக்கும் நாங்களும் கதை சொல்லுவோம். கண்ணூ நான் இன்னும் கொட்டாயிக்கெல்லாம் போயி சீனிமா பாத்ததே இல்ல. நீ என்னய நம்மூரு டெண்டு கொட்டாய்க்கு கூட்டிட்டு போறியா, அப்படீன்னு ஆசையா கேக்கும். நாங்களும் நீ உடு ஆயா, நான் பெரிய ஆம்பளையானதும் உன்னய சைக்கிள்ல வெச்சு மொத ஆட்டத்துக்கு கூட்டிட்டு போறேன்னு சொல்லுவோம். ம்…அப்பிடியா தங்கங்களா, என்னய சைக்கிள்ள்ள்ல வெச்சு கூட்டீட்டு போவீங்களா ன்னு சொல்லி ஆசையா சிரிக்கும். ஆமாம், அவள் டெண்ட் கொட்டாய பார்த்தது கூட இல்லை.

    எங்க அப்பத்தா உண்ணமாயாவுக்கு நேர் மாறா வாட்ட சாட்டமா இருக்கும். கருப்பா இருந்தாலும் கலையா ஒயரமா இருக்கும். ரெண்டு பேருமே தனி மரந்தான். எனக்கு நெனவு தெரியிரதுக்கு முன்னையே தாத்தா செத்துப் போயிட்டார். இப்பொ இருக்கற தோட்டமும் வீடும் எங்க அப்பத்தாவுக்கு பினாங்கிலிருந்து எங்க தாத்தா அனுப்புன காசுல வாங்கினது. இந்தத் தோட்டம் வாங்குன போது கரடு முரடா, குண்டும் குழியுமா இருந்ததாம். அத கடுமையாப் பாடுபட்டு ராப்பகல்னு பாக்காம உழைச்சு உருவாக்குனது முச்சூடும் உண்ணம்மாயா தான். அந்த தோட்டத்துல எங்க உண்ணமாயா காலு படாத எடமே கெடயாது. நெலத்த பக்குவப்படுத்தி இன்னைக்கு பாக்கறதுக்கே லச்சணமா இருக்குதுன்னா அதுக்கு உண்ணமாயா பட்டபாடு சொல்லி மாளாது. ஒரு ஆம்பளைக்கு ஈடா பாடுபட்ட கடுமையான பாட்டாளி. பத்து ஏக்கரு பண்ணையத்தையும் ஒத்த ஆளா பாத்துடும். என்ன சோராக்கத்தான் தெரியாது.

    ஆனா அவ கூடப் பொறந்தவ, எங்கப்பத்தா நல்லா சோராக்கும். எங்க அப்பத்தாவுக்கு காட்டு வேளையெல்லாம் செய்யத் தெரியாது. ஆனால் சோராக்குச்சுன்னா அவ்வளவு ருசியா இருக்கும். ஆரியத்த அரைச்சு களி கிண்டி கீரையும் பருப்பும் அருமையா செய்யும். எருமைக்கு பருத்திக்கொட்டை ஆட்டற செக்குல வேவவெச்ச கொள்ளு பருப்பை நாலு திருப்பு திருப்பி திப்பி திப்பியா எடுத்து சாப்பாட்டுக்கு போட்டு நல்லெண்ண ஊத்தி பிசைஞ்சு குடுத்துச்சுன்னா அவ்வளவு ருசியா இருக்கும். எங்க உண்ணமாயா அவ்வளவு பெரிய ஆரியம் அரைக்கற கல்ல ஒத்தை ஆளாவே பக்குவமா சுத்தி அரைப்பா.

    அதுக்கு பின்னாடி நடந்ததெல்லாம் வேக வேகமா நடந்தமாறி தோணுது. மகங்களுக்கு கல்யாணம் ஆனதும் வீடு பத்தல. ரெண்டு பேருமே கிராமத்திற்கு குடி போயிட்டாங்க. இப்ப மகனுங்க கிராமத்திலையும், மகளுக கல்யாணம் முடிஞ்சி கொழந்த குட்டியோட அசலூர்ல இருக்காங்க. மகன்களுக்கு தோட்டத்த ரெண்டா பாகம் பிரிச்சி கொடுத்தாச்சு. பெத்த தாய்க்கு ரெண்டு பேரு பாகத்திலும் வெளையரதுல பங்கு. ஒன்ன மட்டும் பிரிச்சிக்கவோ வெச்சிக்கவோ ஆளில்ல. வேற எது எங்க உண்ணமாயா.

    மவனுங்க கிராமத்துக்கு குடி போனதுக்கப்புறம் அக்காளும் தங்கச்சியும் மட்டும் சோராக்கித் தின்னுக்கிட்டு ஆடுங் கோழியும் வெச்சிகிட்டு பொழப்ப ஓட்டிகிட்டு இருந்தாங்க.  எங்கப்பத்தா மாசத்துல நாலஞ்சி நாளு மவ வீட்டுக்கு போயிரும். அப்பெல்லாம் உண்ணமாயாவே சோராக்கித் திங்கனும். எங்க உண்ணமாயாவுக்கு வேற சரியா சோராக்கத் தெரியாதே. சோரு கொழம்பு ரசமுன்னு எதையோ ஒன்னா ரெண்டா ஆக்கி தின்னுகிட்டு இருக்கும். அந்த நேரத்துல தனியா அந்த அத்துவானக் காட்டுல பொழைக்கறது அவ ஒடம்பையும் மனசையும் பெருசா பாதிச்சிருக்கனும். தனக்குத் தானே பேசிக்கறது, பொழம்பறதுன்னு ஆயிடுச்சி. எங்க அப்பத்தாவுக்கு ஒடம்புல தெம்பு இருக்கறதால, நெனச்சா உண்ணமாயாவ தனியா உட்டுட்டு பஸ்ஸு புடிச்சி மவ ஊட்டுக்கு போயிரும்.

    ஒரு நாலஞ்சு மாசத்திலயே உண்ணமாயாவுக்கு ஒடம்பு செரிவரல. தப்பு தப்பா, தடுமாறி தடுமாறி தான் வேலய செய்ய. அப்பத்தானால வெச்சி சமாளிக்க முடியல. அதுக்கும் வயசாகுதில்ல. தன்னயே ஒருத்தரு அனுசரனையா பாத்துக்க வேண்டிய வயசுல, முடியாத கெழவிய பாத்துக்கறது அப்பத்தாவுக்கு எரிச்சலுங்கோவவுமா மாறுது. சமளிக்க முடியாம அடிக்கடி தனியா உட்டுட்டு, மவ ஊட்டுக்கு தனியா சோராக்கிக்கச் சொல்லீட்டு போயிரும். எல்லாருக்கும் வந்து பாக்கறதுக்கோ போயி பாக்கறதுக்கோ ஆளுங்க இருக்காங்க. உண்ணமாயா மனசில என்ன நெனச்சிருக்கும்னு தெரியல. திரும்ப வந்து பாத்தா அரிசி பருப்பு சாமானெல்லாமும் ஒன்னோட ஒன்னு கலந்து, எண்ணைய கீழே ஊத்தி ஒரு வழி செஞ்சி வெச்சிருக்கும். சோத்த தண்ணி குடத்திலயோ இல்லையினா தண்ணிய சோத்திலயோ கொட்டி வெச்சிரும். ஒரு நேரத்துல பொறுத்துக்க முடியாம அப்பத்தா அவளே இவளே என சத்தம் போட உண்ணமாயாவுக்கு ஒன்னும் புரியாது.

    ஒவ்வொரு நாளு அப்பத்தா ஊருக்கு போவயில மகனுங்கக்கிட்ட சொல்லிட்டு போயிடும். அந்த மாறி நேரத்துல மருமகளுக தான் சோரு கொண்டு வந்து கயித்துக் கட்டலுக்குப் பக்கத்தில வெச்சிட்டு, குடத்தில இருக்குற தண்ணிய மாத்தி வெச்சிட்டு போவாங்க. அடுத்த நாளு அந்த சோரு பாதிக்கு மேல தின்னுருக்காது. ஈ மொச்சுகிட்டு கெடக்கும். ஆயா சாப்புட்டுச்சா இல்லை ஏதாவது நாய்ங்க வந்து சாப்புட்டுச்சான்னு தெரியாது.

    தன்னால திங்க முடியிதோ இல்லையோ, பாக்கற எல்லாத்துக்கிட்டயும் எனக்கு அது வாங்கிட்டு வா இது வாங்கிட்டு வான்னு குழந்தையாட்டம் கேட்பா. அவ அன்னைக்கி பசிக்கிதுன்னு அல்லாடுனது கண்டிப்பா வயித்துப் பசியா இருந்திருக்காது. எந்த தனிமைய தொலைக்க இங்கு வந்தாளோ அதே தனிமை அவளை என்னவெல்லாமோ ஒடம்புக்குள்ள செஞ்சிருக்குது. அவளுக்கு அத வெளிய காட்டத் தெரியல. அவளுக்கு அன்னிக்கு என்ன பசின்னு யாருக்கும் புரியல. கேட்கற தீனிங்க மூலமா சொந்தங்கள கிட்டக்க அடிக்கடி பாக்க நெனச்சிருக்கா.

    நெலம மோசமாயிட்டே வருது. நெனவு தப்பிப்போச்சு. நிமுந்து நடக்கறது குறைஞ்சு முதுகு கூனு விழுந்து போச்சு. வீட்டுக்கு முன்னாடி பாற களத்துல குனிஞ்சிகிட்டே வேப்பம்பழத்த பொருக்கி, வாயில பிதுக்கி, சப்பி கொட்டைய துப்பிக்கிட்டே இருப்பா. சுத்தியுமுத்தியும் ஆள் அரவமில்லாம தனியா இருந்து இருந்து உள்ளுக்குள்ள இருக்கற வெறும, வெறுப்பு, பயம், திங்க முடியாத பசி, பழைய நெனப்பு, மனசு பாரம் இதெல்லாஞ் சேந்து உளரதும் திடீர்னு கத்தறதும் அன்னாடும் நடக்குது. நடு சாமத்துல இன்னு அதிகமா என்னென்னமோ ஒளரிக்கிட்டு இருக்கும். யாராவது பேச்சு கொடுத்தாங்கன்னா தம் பேரப்பிள்ளைங்கன்னு நெனச்சு பேர சொல்லி கொழந்த மாறி சத்தமா அழுவ ஆரம்பிச்சிடுது. அடே பசங்களா எங்கடா போனீங்க, இந்த ஆயால பாக்க வர மனசு வருலயா ன்னு அழுவுதாம். அடிக்கடி பேரப்பிள்ளைங்க நெனப்புலயே இருந்திருக்கிறா. எங்களுக்கு அது புரியல. எங்களுக்கும் வயசு பத்தல, நாங்க நகரத்துல அம்மாயி ஊட்டுல இருந்து பள்ளிக்கூடம் படிச்சிக்கிட்டு இருந்தம். யாராவது கூட்டிகிட்டு வந்தாத்தான் உண்டு.

    இப்ப அங்க தோட்டத்திலயும் பஞ்சம் தலவிரிச்சு ஆடுது. ரெண்டு மூனு வருசமா மழையில்லை. ஆடு மேயறதுக்கு புல்லு பூடு கூட இல்லை. வருசம் முழுசும் வெய்யிலு போட்டு வறுத்தெடுக்குது. குமிஞ்சு நடந்தாக் கூட நெலத்துல பட்ட வெய்யிலு நெருப்பா மூஞ்சில அப்புது. கெணறு சுத்தமா வரண்டு போயி வெறுமையா கெடக்குது. கொல கொலயா காச்சித் தொங்குன தென்னம்பிள்ளைங்க தெனமும் ஒவ்வொன்னா குருத்தொடிஞ்சி கழுத்து முறிஞ்சி கீழ உழுவுது. எங்க திரும்புனமின்னாலும் கண் கூசற அளவுக்கு பூமி காஞ்சி போய் மரமெல்லாம் மொட்டையா நிக்கிது. மாடுங்க எல்லாம் போய் சேந்திடுச்சு. கோழிங்க சீக்கு வந்து கொத்து கொத்தா செத்துப் போச்சாம். இருந்த ரெண்டு வெள்ளாட்டையும் இழுத்துக் கட்ட முடியாம வித்து தள்ளியாச்சு. வெவசாயம் முப்போவம் வெளைஞ்சது போயி இப்ப ஒரு போவத்துக்கே வழியில்ல. மகனுங்க வெவசாயத்த பேருக்கு வச்சிகிட்டு வேற வேல பாக்க போயிட்டாங்க. தென்னை மர பொந்துல கூடு வெச்சிருந்த கிளிங்க எங்க போச்சுன்னு தெரியல. இப்பெல்லாம் மொட்டை மரத்துல உட்காந்து கோட்டான் கத்துது. அப்பிடின்னு எங்களுக்கு அப்பப்ப தகவலு வரும்.

    போன வாரம் நாயித்துக்கிழம உண்ணமாயாவ பாக்கப் போலம்னு எங்கம்மா கூட்டீட்டு வந்துச்சு. எங்க தோட்டந்தானானு என்னால நம்ப முடியல. சோன்னு அவ்வளவு சத்தமில்லாம கெடக்குது. வண்டி தடத்துல திரும்பி ஊட்டுகிட்ட போனா ஊடே அடையாளந்தெரியில. அங்க வேப்பமரத்துகிட்ட கயித்து கட்டலு மட்டுந் தெரியிது. பஸ்ஸுல வரவர ஆயாகிட்ட என்னென்னமோ பேசனும்னு நெனச்சிக்கிட்டு வந்தேன். ஆனா நேர்ல எங்காயாவ பாக்கறப்போ எனக்கு ஒன்னுமே புரியல. எங்க உண்ணமாயாவா இதுன்னே தெரியாத அளவுக்கு ஒடம்பு ஆளே அடையாளந் தெரியாத அளவு மாறிப்போச்சு. இத்துப் போன கயித்துக் கட்டல்ல படுத்திருந்தா. பொறந்து ரெண்டு மாசம் ஆன கொழந்தைக்கு இருக்கற மாதிரி முடி இங்கொன்றும் அங்கொன்றுமா உழுந்தது போவ மிச்சமிருக்குது. முன்னாடி பல்லுங்க மட்டும் அவ்வளவா உழுவுல மத்த பல்லெல்லாம் போச்சு. மூஞ்சி எலும்பும், நெஞ்செலும்பும் ஒடம்புக்கு வெளிய துருத்திக்கிட்டு நிக்குது. இதுக்கு மேல சுண்டரதுக்கு ஒடம்பில எடமில்ல. சுருங்கி வத்திப் போன மாரு ரெண்டும் ஒடம்போட ஒட்டிப்போயி எலும்புந் தோளுமா, ரத்தம் செத்துப் போயி செவந்த ஒடம்பு கறுத்துப் போயிருக்குது. ரத்தம் சுண்டுனதால ஒடம்பு முழுசும் பிப்பு தாங்க முடியாம அடிக்கடி ஒடம்பு முழுசும் சொரிஞ்சிகிட்டு தேச்சிகிட்டு இருந்தா. தேய்க்கத் தேய்க்க அழுக்கு தெரண்டு வந்து உருண்டு உருண்டு உதிருது.

     கண்ணுல கருப்பு முழி முழுசும் பனி மூடுனாப்ல மயமயன்னு மங்கிப்போச்சு. எப்பன்னாலும் கீழ உழுந்துருவாங்கற மாறியே நடக்கறா. அப்பிடியே ஒரு நெதானத்துல நடந்துகிட்டு இறுக்கிறா. அவ பொழங்குன தோட்டமில்லியா, எந்த எடத்துல மேடு இருக்குது எந்த எடத்துல பள்ளமிருக்குதுன்னு அவ காலுக்கு தெரியிது. வழக்கமா வெளிக்கி போவ வீட்டு பொடக்காலிக்குத் தான் உண்ணமாயா போவும். இப்ப அவ்ளோ தூரம் நடக்க முடியாதனால ஆங்கங்க நின்னுகிட்டே வெளிக்கி போயிடறா.

       நாங்க போயிருந்த போது அவ ஒடம்புல ஒட்டுத்துணி இல்ல, பேருக்கு ஒரு வெள்ளத்துணிய மேலுக்கு சுத்தியிருக்கறா. அதெயும் அப்பப்ப தூக்கிப் போட்டுட்டு அம்மணமாவே இருப்பாளாம். கட்டல்ல படுத்திருக்கறப்போ யாராவுது அந்தப்பக்கமா போனா அந்த துணிய எடுத்து போத்தீட்டு போவாங்கலாம். அம்மணமா நடந்து போகற உண்ணம்மாயாவுக்கு முன்னாடி பின்னாடி எந்த பக்கமும் ஒடம்புல கொஞ்சங்கூட கறியே இல்ல. வயித்துல ஒன்னும் இல்லாததால வெளிக்கி சரியா போறதில்ல. ஆனாலும் மெதுவா நடந்து போயி பூவரசு மரத்த புடிச்சிகிட்டு ரொம்ப நேரம் முக்கி முக்கிப் பாத்துகிட்டே இருக்கறா. வெளிக்கியே வல்ல. கொஞ்சம் மூத்தரந்தான் தொடை இடுக்குல வழிஞ்சி போவுது. குண்டி கழுவி எத்தன நாளு இருக்கும்னே தெரியல.

    முன்னால ஆசாரத்து பனங்கையெல்லாம் இத்துப் போயி அரைகுறையா ஓடுங்கள தாங்கீட்டு இருக்குது. வாச களத்துக்குப் பக்கத்துல வேப்பமரத்தடியில பாறை சரிவா இருக்கும். ஒன்னுக்கோ வெளிக்கியோ  போனா கழுவிவுட சவுகிரியமா கட்டலைத் தூக்கி அங்கயே நெரந்தரமா போட்டுட்டாங்க. ஒவ்வொரு நாளு கட்டல்லயே வெளிக்கியும் ஒன்னுக்கும் பொயிருவா. அதனால எப்பயாவது கட்டல்ல படுத்த கெடையாவே கைபடாம குளிப்பாட்டி விடுறாங்கலாம். நாயி கூட இப்ப தோட்டத்துல தங்கறதில்ல. ஏம்பா அடிக்கடி ஒரு எட்டு வந்து இந்த கெழவிய பாத்துட்டுப் போவக்கூடாதா. எப்ப பாரு உங்க பேரையெல்லாம் சொல்லி சொல்லி சத்தம் போட்டு அழுதுட்டிருக்கும் ன்னு பக்கத்து தோட்டத்து மருமவ எங்கள பாத்ததும் சொல்லுச்சு. எனக்கு பழைய உண்ணம்மாவும் அவ இருந்த இருப்பையும் இப்ப மனசில வெச்சி பாக்கவே முடியல. கண்டீப்பா அவளால தனியா இருக்க முடியாது. பழசயெல்லாம் நெனைக்க நெனைக்க உள்ள எனக்கு என்னென்னவோ பன்னுச்சு. எங்கம்மா பக்கத்துல உக்காந்து பேசுனது எவ்ளோ புரிஞ்சிதுன்னு தெரியல. எங்கம்மா அரமனசா உண்ணமாயா கிட்ட நேரமாவுது கெளம்பறேன்னு சொன்னா. பதிலுக்கு உண்ணமாயா எம்பக்கம் கைய நீட்டி திரும்ப எப்ப வருவன்னு மூக்கு விசும்ப கேட்டா. நான் கண்டீசனா வரன்னு சொன்னத அவ காதுலயே வாங்கிக்கல. அது சொன்னதையே திரும்ப திரும்ப சொல்லுச்சு. திரும்ப வீடு போற வரைக்கும் ஆயாவே கண்ணு முன்னால வந்து வந்து போனா.

    தோட்டத்துக்கு போயிட்டு வந்ததிலருந்து ஒரு வாரமா உண்ணமாயா நெனப்பாவே இருக்க. கூட படிக்கற பசங்களோட அப்பத்தாங்கள பத்தி பள்ளிக்கூடத்தில பேசிகிட்டு இருந்தாங்க. அத கேக்க கேக்க எனக்கு மனசுல அப்பத்தாவ மறுபடியும் பாக்கனும்னு நெனப்பெடுத்துக்கிச்சு. இதுவரைக்கும் அம்மாயி அனுசரணை அப்பத்தாவோட நெனப்ப மறக்கடிச்சிடிச்சின்னு நெனைக்கறேன். ஒரு வழியா வீட்டுல ஓறியாண்டு எப்பிடியோ உத்தரவு வாங்கீட்டு இதா கெளம்பீட்டன். எப்பிடியும் சைக்கிள்ல போயி சேர ஒரு மணி நேரத்துக்கு மேல ஆவும். மறுபடியும் எங்க உண்ணமாயாவ பாக்கற ஆச சைக்கிள மிதிக்கறதே தெரியில. ஒரு வழியா வேத்து விறுவிறுத்து கிராமத்துக்கிட்ட வந்துட்டேன். எனக்கு கிராமத்துக்குள்ள போவ தோனல, நேரா ஆயாவ பாத்துட்டு அப்பறம் போலாம்னு சைக்கிள தோட்டத்துக்கு உட்டேன்.

    ராத்திரி பகலா புலம்புன சத்தம் தெனமும் அங்குலம் அங்குலமா கொறைஞ்சி கட்டலு சட்டத்துக்குள்ள அடங்கிபோச்சு. ஆயா நாந்தான் வந்துருக்கறேன்னு திரும்பத் திரும்ப அவ காதுகிட்ட சத்தமா பேசறேன். அவகிட்ட இருந்து ம்… ம் ன்னு ஒத்த அனத்தர சத்தம் மட்டுந்தான் பதிலுக்கு வருது. அம்மா குடுத்த சோத்து போசிய தொறந்து சோத்த எடுத்து ரெண்டு வாயி ஊட்டுனேன். அதுக்கு மேல போவுல. எங்க ஆயாவுக்கு என்ன கத சொல்றதுன்னு தெரியல. தோள்ல சாச்சி ஒரு வா தண்ணி குடுத்துட்டு திரும்ப படுக்க வச்சிட்டேன். அன்னைக்கு பொழுது எறங்கற வரைக்கும் தோட்டத்த நடையில அளக்கறதும், ஆயாவ பாக்கறதுமா போயிருச்சு. ராத்திரி அங்க தங்க முடியாது அதனால கிராமத்துல தங்கீட்டு காலைல ஊருக்கு போலாம்னு கிளம்பீட்டேன். அதுக்கு மேல உண்ணமாயாகிட்ட பேச ஒன்னுமில்ல.

        விடியகாலைல திடீர்னு கோடை மழை. எங்கிருந்து அவ்ளோ மழை வந்துச்சின்னு தெரியல, கொறஞ்சது ரெண்டு ஒழவு மழை இருக்கும். பேய் மழை வெளுத்து வாங்கீடுச்சு. கிராமத்துக்காரங்க அவங்கவுங்க தோட்டத்துக்கு வெடிஞ்சும் வெடியாம ஓடுனாங்க. ஆனா நாங்க ஆயாவ பாக்க ஓடுனோம். அங்க, அந்த பத்து ஏக்கரா வனாந்தரத் தோட்டம் ரொம்ப நாளைக்கு பின்னால தண்ணி வழிஞ்சி ஓடுது. நேரா உண்ணமாயாகிட்ட போனம். உண்ணம்மாயா சத்தமில்லாம கெடக்கறா. வேப்பரத்து கிளையில இருந்து அனாமுத்தா கெடக்கும் அந்த கட்டலு மேல மழை தண்ணீ சொட்டிக்கிட்டு இருக்குது. ஆதரவில்லாம வந்தா. ஏன் இங்க வந்தா? எந்த நம்பிக்கையில இங்க வந்தா? கடைசியா என்ன நெனச்சிருப்பா?

        மழை தண்ணி அவ தொண்டக்குழியில மிச்சமிருக்குது. வேப்பம் பழம் தெறந்திருக்கற அவ வாயிலையும், வேப்பிலைங்க ஒடம்பு மேலையும் செதறிக்கிடக்குது. அது அவ வெச்ச மரம். அவளச் சுத்தி இருந்த நாத்தத்தையெல்லாம் மழை கழுவியிருந்துது. வெட்டி போட்ட முருங்கக்கட்டைக்கும் கட்டில்ல கெடந்த உண்ணமாயாவோட ஒடம்புக்கும் பெரிய வித்தியாசமில்ல. கையில தூக்கறதே தெரியாத அளவுக்கு வெத்து ஒடம்பு.

    கிராமத்து சனங்க சும்மா பேருக்கு அவியவிய துக்கத்துக்கு ஒப்பேரி வெச்சிகிட்டு இருக்காங்க. பெருசா பரபரப்பு இல்லாம சுருக்கமாக சாங்கியத்த முடிச்சு கிராமத்து சுடுகாடுக்கு பாடை கட்டி எடுத்துட்டு போறம். அவ செத்த பின்னாடி கூட எனக்குத் தெரிஞ்சி புதுசா சொந்தக்காரங்க யாரும் எழவுக்கு வல்ல.

    இந்தத் தோட்டத்த உருப்படியாக்கறதுக்கு காரணமா இருந்த பெரிய மனுஷிக்கு அதே தோட்டத்தில பொதெக்கறதுக்கு யாருக்கும் மனசில்ல. பத்து ஏக்கரா தோட்டத்துல ஆறடிக்கா பஞ்சம்? யாரோ ஒருத்தரு அதையுங் கேட்டுப்பாத்தாரு, அவுரு பேச்ச யாரும் காதுல போட்டுக்கல. இத்தனைக்கும் என்னோட தாத்தாவை தோட்டத்துல வடகெழக்கு மூளையில தான் பொதெச்சிருக்கறோம்.

     அய்யய்ய… எப்படியோ இழுத்துகிட்டே இருந்த கட்ட ஒரு வழியா போயிருச்சு ன்னு எங்க பெத்தவங்களுக்கு ஆறுதல் சொல்லிக்கிட்டு இருந்தாங்க. அடக்கம் பன்னதும், எல்லாரும் கும்புட்டுட்டு திரும்பிப் பாக்காம வீட்டுக்கு போங்க ன்னு சொல்லிக்கிட்டே பெரியவங்க முன்னாடி போனாங்க.

நா மட்டும் திரும்பித் திரும்பி பாத்துகிட்டே கடைசியா நடந்து வரேன்.

ஏன் ஆயா இங்க வந்த…

…ஏன் ஆயா இங்க வந்த…யின்னு

அவ சவக்குளி கிட்ட உக்காந்து அந்த பத்து வயசு பேரனா இழுத்து இழுத்து அழுகலாம்னு தோனுது.

-ஆரன் 29.06.2021

Read More

வண்ணத்துப் பூச்சி

  

தாயிழந்த பிள்ளையென 

செடிதந்த தஞ்சமதை 

உயிர்கொள்ளப் பிழையாக 

களவாடி இலையுண்டே 

நாணத்தினால் நானெனக்கு 

சிறுகூட்டுச் சிறைசெய்து 

தண்டனையாய் உள்வறுந்தி 

உணவருந்தா ஓகத்தினால் 

கலைவண்ணச் சிறகுடனே 

தேவதையாய் சிறைமீண்டு 

செடிதோரும் முத்தமிட்டேன்… 

-ஆரன் 28.06.2021

Read More

சிந்தனை சிதறல் (பாகம் 1)

படையலைப் பொறுத்தே

இறந்தவரின் மதிப்பு

 

கொடுக்கும் அளவு

பிடித்தவரைக் காட்டும்

 

எழுத்தின் வளமை

படித்ததைச் சொல்லும்

 

கட்டிடமும் காதலும்

கட்டியபின் தெரியும்

 

உடைபட்டவை மதிப்பு

உடைத்தவரைப் பொறுத்து

 

ஒப்பனை அளவு

விழாவின் முடிவே

 

கற்பனை வளம்

வறுமைக்கே வரம்

 

நூலாண்மை நோக்கின்

வேளாண்மை பெரிது

 

பூநூல் தடுக்கும்

பாநூல் கொடுக்கும்

 

பனை வீழ்ந்தாலும்

உயரத்தில் விட்டமாகும்

 

ரேகை அழிந்ததும்

வெற்றி கிடைத்தது

 

ஏணியைப் பிடித்தவர்

ஏறியவர் அறியார்

 

கறை மனவாசலுக்கு

அல்ல, மனைவாசலுக்கு

 

கஞ்சன் வீட்டில்

காக்கையும் அமராது

 

உழைப்பின் வலியை

உழைத்தே போக்கு

 

நிறைவாய் வாழ

சிறிதாய் வேண்டு

 

தென்றலை உணர

புழுக்கம் வேண்டும்

 

பொழுதை ஆக்குவதே

போக்குவதில் இல்லை

 

ஒன்றே சரியென்றால்

மற்றொன்று கிடையாது

 

கிழவிகளே நல

உணவின் ஆவணம்

 

நேர்த்திக்கடன் பெரும்பாலும்

நேர்ந்தவர்க்கு இல்லை

 

ஊசி நூலால் தைக்கும்

வாசி நூலே தைக்கும்

 

-ஆரன் 15.06.2021

Read More

புது இணை

நாட்கள் ஏங்கும்

தோள்கள் தாங்கும்

தனதென நினைக்கும்

வரமென புகழும்

உளரல் கவிதையாகும்

உரசல் நிலைக்கும்

தேடல் விடைதரும்

வெட்கம் விடைபெறும்

வியர்வை மணக்கும்

வசைகளும் இனிக்கும்

வேலை கசக்கும்

கெஞ்சப் பழகும்

கைகள் மூன்றாகும்

வெற்றியை உணரும்

நிறைகள் காணும்

மதிப்புக் கூடும்

சுற்றம் தெரியாது

தோழமை தொல்லையாகும்

வீதிக்கு உடன்பிறப்பாகும்

அத்தையைப் பிடிக்கும்

-ஆரன் 14.06.2021

Read More

மீதம்

        ஆயிரத்தித் தொள்ளாயிரத்தி தொண்ணூறுகளின் பிற்பகுதி. இரவு 11 மணி, பெங்களூர் பேருந்து நிலையம் கூட்டத்தினால் நிரம்பி வழிந்தது. மாதுவை மேஸ்திரி டிவிஎஸ்-ல் கூட்டி வந்து பேருந்து நிலையத்தில் இறக்கி விட்டார். மேஸ்திரி புறப்படும் போது, மாது நல்லா கேட்டுக்க. பொங்கலுக்கு மூணு நா முழுசா லீவு குடுத்ததே பெருசு. திங்கக்கிழம பொங்க முடிஞ்சதும் செவ்வாக்கிழம வண்டி ஏறிடனும். இங்க ஏகப்பட்ட வேலைய உட்டுட்டு போற, நெனப்புல வச்சிக்க. என்று கூறி டிவிஎஸ் வண்டிய திருப்ப, மேஸ்திரி மேஸ்திரி கொஞ்சொ மனசு வையிங்க. இன்னு ஒரு ஆயிரம் ரூவா மட்டுங் குடுங்க திரும்பி வரப்போ ஊட்டுக்காரிக்கு செலவுக்கு குடுத்துட்டு வரனும் என்றான் மாது.           

      இங்க பாரு மாது தீவாளிக்கப்புறம் நீ செலவுக்கு வாங்குனது போவ மீதி சம்பளக்காசு மொத்தம் நாலாயிரம் ரூவா. அதுல நீ தீவாளிக்கி ரொம்ப அவசரன்னு ரெண்டாயிரம் ரூவா அட்வான்ஸு வாங்கிருக்க. இப்ப ஆயிரம் ரூவா குடுத்துருக்கேன். மீதி ஆயிரம் ரூவா எங்கிட்ட இருக்கு. மிச்ச வெவரம் வேணுமுன்னா போயிட்டு வா அப்பறம் பேசிக்கலாம் என்றார். அதற்கு மாது, மேஸ்திரி நா அட்வான்ஸு கேக்கல, அந்த பாக்கி ஆயிரத்த மட்டுங்குடுங்கன்னு தான் கேக்கறேன்ங்க. இந்த ஆயிரந்தான் எனக்கு புடிமானமே. பாக்கி வேல ரொம்ப அவசரம், நீ போயிட்டு வல்லையினா எனக்கு பிரச்சனையாயிடும். அதனால அத கேக்காத நீ போயிட்டு வந்து சேர்ர வழியப்பாருங்க. சரி மேஸ்திரி ஒரு அம்பது ரூவாயாவது குடுங்க, சட்டைய ரூம்லயே வுட்டுட்டு வந்துட்டேன். சில்லரை பணம் பூரா அதுல மாட்டிகிச்சி என்றான் மாது. ஊஹூம்.. நீ அதுலயே சில்லரை மாத்திக்கவென்று சொல்லிவிட்டு கிளம்பிவிட்டார்.

      மாதுவுக்கு திருமணமாகி பள்ளிக்குச் செல்லும் இரண்டு பெண் குழந்தைகள் உள்ளனர். சொந்த ஊர் தருமபுரி மாவட்டம் மொரப்பூர் அருகே உள்ள சிறிய கிராமம். தருமபுரியிலிருந்து ஒரு மணி நேரப் பயணம். மாது பிழைப்புக்காக பெங்களூரில் கொத்தனார் வேலை பார்க்கிறான். தீபாவளிக்குப் பின்னர் தற்பொழுது தான் ஊருக்குப் போகிறான். வேலை பார்க்கும் இடந்திலிருந்து நேரே அழுக்குச் சட்டை மற்றும் கரையேறிய வேட்டியிலேயே புறப்பட்டு விட்டான். இன்று வெள்ளிக்கிழமை, வார இறுதி நாட்கள் மற்றும் பொங்கல் விடுமுறை ஆதலால் பேருந்து நிலையம் ஆட்களால் நிறம்பியிருக்கிறது.

      நின்று கொண்டிருந்த பேருந்துகளில் மூச்சு முட்டும் அளவுக்கு ஆட்கள் நிறம்பியிருந்தனர். வேறு வழியில்லாமல் அடுத்தப் பேருந்துக்குக் காத்திருந்தான் மாது கூட்டத்தில் ஒருவனாக. வேட்டியில் சுருட்டி வைத்திருந்த ஒத்தை ஆயிரம் ரூபாய் நோட்டை அவ்வப்போது தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டான். மணி கிட்டத்தட்ட இரவு ஒன்றை கடத்துவிட்டது. கூடியிருந்த கும்பல் திபு திபு வென உள்ளே நுழையும் இரண்டு பேருந்துகளை நோக்கி ஓட, பின்னாடியே மாதுவும் ஓடினான். இரண்டு பேருந்துகளும் கூட்டத்தில் தள்ளாடி வந்து நின்றதும், முண்டியடித்துக் கொண்டு ஏறி சாமார்த்தியசாலிகள் இடம் பிடித்து உட்கார்ந்து கொண்டனர். மாதுவுக்கு ஓட்டுனருக்கு பின் இறுக்கையில் இடம் கிடைத்தது. இரண்டில் ஒரு பேருந்து ஆட்களை நிரப்பிக் கொண்டு புறப்பட்டது. மாது இருந்த வண்டியின் ஓட்டுநர், ஏம்பா இப்பிடி அடிச்சிக்கறீங்க. இந்த வண்டி இப்ப பொறப்படாது, நாலரை மணிக்குத் தான் பொறப்படும். எல்லாரும் கீழ இறங்கிக்கங்க என்று விரட்டினார்.

      அதிகாலை மணி நாலேகால். பேருந்தில் இடம் பிடித்தவர்கள் தங்களது உடைமைகளை தங்களது இறுக்கையில் வைத்து உறுதிபடுத்தியிருந்தனர். மாதுவும் தன்னுடைய மஞ்சள் பையை இருக்கையில் வைத்துவிட்டு மற்றவர்களுடன் சன்னல் ஓரத்திலேயே நின்று கொண்டிருந்தான். பேருந்தில் படுத்திருந்த ஓட்டுநரும் நடத்துனரும் கீழே இறங்கி தேனீர் குடிக்கச் செல்ல, காத்திருந்த அனைவரும் முட்டி மோதி ஏறி தங்களது இடங்களில் அமர்ந்து கொண்டனர். இடம் கிடைக்காதவர்கள் படிக்கட்டில் அமர்ந்து கொண்டும், நின்று கொண்டும் இருந்தனர். மாது தன்னுடைய இடத்தில் அமர்ந்த சிறிது நேரத்திலேயே தூங்கி விட்டான். தேனீர் குடித்துத் திரும்பிய நடத்துனர், சேலம் போறவங்க மட்டும் உட்காருங்க மத்தவங்க எல்லாம் கீழ இறங்கிக்குங்க. வண்டி போகும் போது ஏறிக்கங்கவென்று சொன்னார்.

      யாரோ தோளை தட்ட திடுக்கிட்டு எழுந்தான் மாது. ஏம்பா எங்க போகனும், டிக்கெட்டு வாங்கிட்டு தூங்கு என்றார் நடத்துனர். கண்ணை தேய்த்துக் கொண்டே இடுப்பிலிருந்த ஆயிரம் ரூபாய் தாளை எடுத்து நீட்டி, தருமபுரி ஒன்னு என்றான். ஏன்யா சேலம் மட்டும் உக்காருங்க மத்தவங்கல்லாம் எறங்குங்கன்னு அப்போ இருந்து கத்திக்கிட்டு இருக்கேன். ஜம்பமா முன்னாடி ஏறி உக்காந்துகிட்டு தருமபுரி குடுன்னு ஆயிரம் ரூபாய நீட்டற என சத்தம் போட. அரைமனதுடன் எழுந்தவன் ஒரு பக்க ஆணி கழன்று தொங்கிக்கொண்டிருந்த திருவள்ளுவர் படத்தின் முனையில் இடித்துக் கொண்டான். தலையை தேய்த்துக் கொண்டே பார்த்தவனை நடத்துனர், போப்பா போய் கீழ நில்லு. போவும் போது ஏறிக்க என்று கூறிவிட்டு, சேலம் செல்லும் நபரை அழைத்து அமர வைத்தார். இப்படியே இடைநகரங்களைச் சேர்ந்தவர்களையெல்லாம் இறக்கி விட்டுவிட்டு அந்த இடங்களில் சேலம் செல்லும் நபர்களை மட்டும் அமரவைத்தார் நடத்துனர்.

      பேருந்து புறப்பட்டுவிட்டது. நடத்துனர் வழியில் இருக்கும் ஊர்களைச் சேர்ந்தவர்களை ஏறிக்கொள்ளச் சொன்னதும், காத்திருந்த அனைவரும் ஏறிக்கொண்டனர். இப்பொழுது மாதுவுக்கு படிக்கட்டில் கூட அமர இடம் கிடைக்கவில்லை. நடுப் பேருந்தில் நிற்கத்தான் இடம் கிடைத்தது. நடத்துனர் ஒவ்வொருவருக்காய் பயணச்சீட்டு கொடுத்து வந்தவர், மாதுவிடம் வந்தார். தருமபுரி ஒன்னு என அதே ஆயிரம் ரூபாய்த் தாளை நீட்ட, யோவ்.. முப்பத்தி எட்டு ரூவா ஐம்பது காசுக்கு ஆயிரம் ரூவாய நீட்டற. சில்லரையா குடு என நடத்துனர் கடிக்க. எங்கிட்ட வேற ரூவா இல்லியே என திரும்பவும் அதே நோட்டை நடத்துனரிடம் நீட்டினான் மாது. எரிச்சலடைந்த நடத்துனர், காலங்காத்தால ஏன்யா உசுர வாங்கரத்துக்குனே வரீங்க. இவ்ளோ நேரம் வண்டி நின்னுதில்ல கடகண்ணியில சில்லர மாத்தி வச்சிக்கமாட்ட. யாருமே சில்லரையா தரலையினா எப்படி, நா மட்டு என்ன அச்சடிச்சா கொண்டு வருவேன். இந்தா ஒரு ரூவா ஐம்பது பைசா, மிச்சம் தொள்ளாயிரத்தி ஐம்பது ரூவாய்க்கு டிக்கெட்டுப் பின்னாடி எழுதியிருக்கேன். எறங்கும் போது மறக்காம வாங்கிக்க என பயணச்சீட்டை மாதுவின் கையில் தினித்தார் நடத்துனர்.

      பேருந்து ஒசூரைத் தாண்டியதும் கொஞ்சம் இடைஞ்சல் குறைந்தது. பகல் முழுவதும் வேலை பார்த்த களைப்பு மற்றும் இரவு முழுவதும் தூக்கவில்லை எனவே மாதுவால் நிற்க முடியவில்லை. அப்படியே நடுப்பேருந்தில் கீழே அமர்ந்து கொண்டான். சட்டைப் பையில் இருந்து தன்னுடைய இரு குழந்தைகளும் சேர்ந்திருக்கும் மடிப்பு விழுந்த புகைப்படத்தைக் கையில் எடுத்து பேருந்தின் மங்கலாய் எரியும் ஒற்றை மஞ்சல் விளக்கின் ஒளியில் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். இன்று சனிக்கிழமை, எப்படியும் வீட்டுக்குப் போக மணி பத்துப் பதினொன்னாவது ஆயிடும். இன்னைக்கு சாயங்காலத்துக்குள்ள மூனுபேத்தையும் தருமபுரிக்கி கூட்டியாந்து பொங்கலுக்கு துணியேடுத்துக் குடுத்துடனும், நாளைக்கு வேற ஞாயித்துக்கெழமையா போச்சு. துணிக் கடையெல்லாம் இல்லயின்னா என்ன பன்னறது. பேசாம அரூர்க்கே போயி நாலு பேர்க்கும் துணியெடுத்துரலாம். புள்ளைங்களுக்கும் தீனி எதுவும் வாங்கல, அரூர்லயே வாங்கிக் கொடுத்து கூட்டியாந்துரலாம் என யோசித்தவாரே தூங்கிப் போனான் மாது.

      மணி காலை 8.40. பழைய தருமபுரியை பேருந்து தாண்டிச் சென்றது. நடத்துனர், தருமபுரி எறங்கறவங்க நால் ரோட்லயே எறங்கிக்கங்க, வண்டி பஸ் ஸ்டாண்டுக்குள்ள போவாது என இரண்டு மூன்று முறை சத்தம் போட்டார். மாதுவின் காதுகளில் எதுவும் விழவில்லை. அமர்ந்தவாறே நன்கு அயர்ந்து தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். பேருந்து நான்கு ரோட்டில் நிற்கவும், தருமபுரியெல்லாம் எறங்குங்க என மறுபடியும் சத்தம் போட்டார் நடத்துனர். பேருந்து நின்றதும் இறங்கத் தயாராய் நின்று கொண்டிருந்தவர்கள் ஒவ்வொருவராக இறங்கினர். இறங்க வேண்டியவர்கள் இறங்கி முடிக்கும் தருவாயில் பேருந்து புறப்பட நடத்துனர் விசில் ஊத தயாரானார். மாதுவின் அருகே அமர்ந்திருந்தவர் மாதுவின் தோளைத் தட்டினார். திடுக்கிட்ட மாதுவிடம், ஏம்பா நீ தருமபுரி தான எறங்கனும் என்றார். ஆமா.. என்றான் மாது. தருமபுரி வந்திரிச்சிப்பா, எல்லாரும் எறங்கீட்டாங்க. வண்டி போவப்போவுது என்றார். எழுந்து ஓட்டமும் நடையுமாய் குறுக்கே நின்றவர்களை தள்ளிக் கொண்டு படிக்கட்டுக்குப் போகவும். பேருந்துக் கிளம்ப நடத்துனர் விசில் கொடுக்கவும் சரியாய் இருந்தது. மெதுவாய் வண்டி நகர, படிக்கட்டிலிருந்து குதித்து இறங்கினான் மாது.

      தூக்கக் கலக்கத்திலேயே பேருந்து நிலையத்தை நோக்கி நடந்தான் மாது. பேருந்து நிலையம் நான்கு ரோட்டிலிருந்து நடக்கும் தூரம் தான். மஞ்சள் பையுடன் பேருந்து நிலையத்திற்குள் நுழைந்த மாது, மொரப்பூர் வழியாக அரூர் செல்லும் பேருந்து இருக்கைகள் காலியாக இருக்க அப்பாடா என ஏறி அமர்ந்தான். ஓட்டுநர் பேருந்தை இயக்குவதற்கு வண்டியில் ஏற, சட்டைப் பையில் கையை விட்ட மாதுவுக்கு தூக்கி வாரிப்போட்டது. தான் வந்த பேருந்தின் நடத்துனரிடம் மீதிப் பணத்தை வாங்கவில்லை என்பது அப்பொழுது தான் நினைவுக்கு வந்தது. அடுத்த வினாடியே அவன் கால்கள் அவனைக் கேட்காமலேயே இறங்கி நான்கு ரோட்டை நோக்கி ஓடியது. அவன் நான்கு ரோட்டில் இறங்கும் போதே பேருந்து கிளம்பியது அவன் மூலைக்கு எட்டியிருக்க வாய்ப்பில்லை. அடுத்த சில நிமிடங்களில் நான்கு ரோட்டை வந்தடைந்தான் மாது. இனி மாது அங்கு நின்று ஒரு பயனுமில்லை. என்ன செய்வது என்று புரியாமல் மீண்டும் பேருந்து நிலையத்திற்கே சென்றான்.

      இரண்டு மணி நேரமாக சேலம் செல்லும் ஒவ்வொரு பேருந்து ஓட்டுநர் மற்றும் நடத்துனரிடமும் நடந்த கதையைச் சொல்லி புலம்பிக் கொண்டிருந்தான் மாது. பெரும்பாலும் யாரும் காது கொடுத்துக் கேட்பதாயில்லை. இறுதியாக ஒரு அரசுப் பேருந்தின் ஓட்டுநர் மாதுவிடம், நீ இங்க நின்னு ஒன்னும் ஆவப் போறதில்ல. டிக்கெட்ட பத்திரமா எடுத்துகிட்டு சேலம் போயி, இராமகிருஷ்ணா ரோட்டுல ஏடிசி டிப்போ இருக்கும். அங்க போனயினா கணக்குல காசு எச்சா இருந்தாவோ, இல்ல யாராவது பாக்கி வாங்காம இருந்தாவோ அங்க ஆபீஸ்ல குடுத்து வெச்சிருப்பாங்க. அங்க போனியினா ஒரு வேளை வாங்கிக்கலாம் என்றார். மணி இப்பொழுது காலை 10.50. வேறு எதையும் யோசிக்கும் நிலையின் மாது இல்லை. அவர் சொல்வதே சரி என பட. மீண்டும் அவரிடமே, எங்கிட்ட சுத்தமா காசில்ல என்னய சேலத்துல எறக்கி விட்டர்ரீங்களா எனக் கேட்க. ஏம்பா இது கவெர்மெண்ட் பஸ்ஸுப்பா, ஓசில எல்லாங்கூட்டீட்டு போவ முடியாது. என் சீட்ட கிழிச்சிடுவாங்க. காசிருந்தா ஏறிக்க என்றார். வேறு தனியார் பேருந்துகளை அனுகி நிலைமையை விவரித்த மாதுவுக்கு அலட்சியப் பார்வையே பதிலாய் கிடைத்தது.

      மீண்டும் தனக்கு ஆலோசனை கூறிய ஓட்டுநரிடமே பின்னால் தயங்கித் தயங்கி நின்று கொண்டிருந்தான் மாது. ஓட்டுநரோ சேலத்துக்கு 3 மூட்டைகள் அனுப்ப கேட்டுக் கொண்டிருந்த ஆசாமியிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தார். மூட்டைக்காரர் ஓட்டுநரிடம் அவசரமா இதை அனுப்பச் சொன்னாங்க. தனியார் வண்டி கிளம்ப இன்னும் நேரமிருக்குங்கறாங்க. எவ்வளவு கேக்கறீங்களோ வாங்கிக்கோங்க என்றார். அதற்கு அப்பேருந்தின் ஓட்டுநர், ஆளில்லாம லக்கேஜ் ஏத்திக்க மாட்டேங்க. யாராவது கூட வந்த ஏத்திக்குங்க என்றார். ஆளில்லைங்க, அவசரங்க என பேசிக் கொண்டிருந்த ஆசாமியிடம் மாது மெதுவாக போய். ஏங்க எனக்கு ஒரு டிக்கெட் எடுத்துக் குடுதிங்கன்னா, நான் உங்க மூட்டைகள சேலம் வரக்கிம் போயி எறக்கிக் குடுத்தர்ரங்க என்றான். இதைக் கேட்ட ஓட்டுநரும், ம்… ஆமாம்பா லக்கேஜி கூட இந்தாளுக்கும் வேணும்னா ஒரு டிக்கெட் எடுத்துக் குடுத்துடு. நா வேணா ஏத்திக்கறேன் என்றதும். அந்த மூட்டை ஆசாமி சரி என ஒப்புக்கொண்டு மூனு லக்கேஜும் ஒரு பயனச்சீட்டும் வாங்கி மாதுவிடம் கொடுத்து மூட்டைகளைச் சேலம் வரை பார்த்துக் கொள்ளச் சொன்னான்.

      பேருந்து சேலத்திற்கு ஒரு மணியளவில் சென்று சேர்ந்தது. மூட்டைகளை பெற்றுக்கொள்ள வேண்டியவர் முன்னமே தயாராய் காத்திருந்தார். அவரிடம் மூட்டைகளை ஒப்படைத்துவிட்டு ஓட்டுநர் விலாசம் கூறிய பணிமனையை நோக்கி வேக வேகமாக நடந்தான் மாது. அரைமணி நேர நடைக்குப் பின் பேருந்துப் பணிமனைக்கு வந்து சேர்ந்தான். காவலாளியிடம் விசயத்தைச் சொல்லி உள்ளே சென்ற மாது, அலுவலகத்திற்குச் செல்ல. அனைவரும் 1.30 – 2.30 உணவு இடைவேளைக்குச் சென்று விட்டிருந்தனர். மாது வெளியே இருந்த இறுக்கையில் அமர்ந்து கொண்டான். மாது காலையில் இருந்து எதுவும் சாப்பிடாததால் மிகவும் சோர்ந்திருந்தான். பசி தாங்க முடியாமல் வெளியில் குடத்திலிருந்த தண்ணீரை வயிரு முட்டக் குடித்தான். மதியம் 2.30 மணிக்கு மேல் வந்த அலுவலர்கள் வந்த விசயத்தைக் கேட்க, நடந்தவற்றையெல்லாம் விரிவாகக் கூறி பரிதாபமாக நின்றான்.

      மாது பெங்களூரில் கிளம்பிய நேரம் மற்றும் தருமபுரியில் இறங்கிய நேரம் ஆகியவற்றையும், கையில் கொண்டுவந்த பயணச்சீட்டையும் வைத்து வண்டி எண் த நா 27 ந 1057 என்று கண்டுபிடித்தனர். அதிகாரி மாதுவிடம், கண்டக்டர் காக்கி சட்டை போட்டிருந்தாரா இல்ல புளு சட்டை போட்டிருந்தாரா என கேட்டார். அதற்கு மாது புளு சட்ட தாங்க போட்டிருந்தாரு என்றான். அப்படினா இரு, பாக்கறேன் என்ற அதிகாரி. பணி முடிந்து செல்பவர்கள் கையொப்பமிடும் புத்தகத்தை எடுத்துப் பிரித்துப் பார்த்தார். ஆமாம்பா மோகனசுந்தரம் தான் இன்னைக்கி  இறங்கியிருக்கறாப்ள. அவுரு கையெழுத்துப் போட்டுட்டு போயிட்டாரே, கணக்கும் சரியாக் குடுத்துட்டாரு எதுவும் வித்தியாசம் இல்லயே என்றார் அதிகாரி. பதட்டமடைந்த மாது ஐயா இப்ப நா என்னங்க பண்ணறது, சத்தியமா நா மீதி காச வாங்கலிங்க என்றவன். அவர எங்க பாக்கலாம் கொஞ்சம் அட்ரஸ குடுத்தீங்கன்ன நா நேர்ல போயி பாத்து வாங்கிக்குவேன் என்றான். அப்பிடி அட்ரஸெல்லாம் குடுக்கக் கூடாதுயா, இரு அவருக்கு எப்ப திரும்ப டூட்டின்னு பாத்து சொல்றேன் என்றவர். இங்க மதியம் 12.30 மணிக்கு வருவாரு என்றவாறே ஏட்டைப் புரட்டிப் பார்த்தார். ஏம்பா அவரு திங்கக்கிழமை பொங்கலன்னைக்கு மதியானந்தான் திரும்ப டூட்டுக்கு வராரு அப்ப வந்து நேர்ல பாரு என்று கூறி அவர் வேலையை பார்க்க ஆரம்பித்தார். தயங்கித் தயங்கி வெளியே வந்த மாது எதிரில் வந்த காக்கிச் சீருடைக்காரரைப் பார்த்து, ஏங்க பெங்களூரு வண்டியில கண்டக்டரா போறாரு இல்லீங்க மோகனசுந்தரம். அவுரு வூடு எங்க இருக்குன்னு தெரியுங்களா என கேட்டான். மோகனசுந்தரம் ஓமலூர்ல இருந்து மேச்சேரி போற வழியில கிராமம். ஆனா அட்ரஸ் தெரியாது என கூறியபடியே சென்றுவிட்டார்.

      மாது பித்துப் பிடித்தவனைப் போல கசிந்த கண்களுடன் பணிமனையின் வாசலில் இருந்த மரத்தடியில் வெகுநேரம் அமர்ந்திருந்தான். திரும்ப சுயநினைவு வந்தவனாய் எழுந்து மஞ்சப்பையுடன் வீதியில் நடந்தே சேலம் பேருந்து நிலையம் வந்து சேர்ந்தான். பசி மாதுவின் கால்களை தடுமாற வைத்தது. சட்டைப் பையை துழாவிய மாதுவின் கைகளில் சில்லரைக் காசு ஒரு ரூபாய் ஐம்பது காசு கிடைத்தது. நேரே தேநீர் கடைக்குச் சென்று கடைக்காரரிடம் ஒரு தேனீரும் பன்னும் எவ்வளவு எனக் கேட்க. மூன்று ரூபாய் என்றார் கடைக்காரர். கையிலிருந்த ஒரு ரூபாயைக் கொடுத்து ஒரு பன்னை மட்டும் வாங்கிய மாது கை நடுங்கத் தின்றுவிட்டு வேண்டும் வரை தண்ணீரை குடித்துக் கொண்டான். பின்னர் பயணிகள் அமரும் இருக்கையில் அமர்ந்தவன் எவ்வளவு நேரம் தூங்கினான் என்று தெரியவில்லை.  தூங்கி எழுந்த மாது தருமபுரி செல்லும் பேருந்துகள் நிற்கும் இடத்திற்கு சென்று தருமபுரி செல்லும் பயணிகள் ஒவ்வொருவரிடமும் தன் நிலையைச் சொல்லி இருபது ரூபாய்க் கேட்டுக் கெஞ்சிக்கொண்டிருந்தான். ஒருவரும் மாது சொல்வதைக் காது கொடுத்துக் கேட்கத் தயாராய் இல்லை. மாதுவை பிச்சைக்காரனைத் துரத்துவது போல் துரத்தினர். கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரம் இப்படியே செல்ல, தருமபுரியை சேர்ந்த ஒருவர் மட்டும் மாதுவை குறுக்கு விசாரனை செய்தார். மாது சொல்வது ஓரளவு உண்மையெனப்படவும், மாதுவிடம் பணமாய் தரமாட்டேன் எனவும் தருமபுரி வரை பயணச்சீட்டு எடுத்துத் தருவதாக கூற. மாது சரி என்று கையெடுத்துக் கும்பிட்டான்.

      பேருந்து தருமபுரியை நோக்கிச் சென்று கொண்டிருந்தது. சேலத்திலிருந்து தருமபுரிக்கு ஓமலூரைக் கடந்து தான் செல்லவேண்டும். பேருந்து ஓமலூரில் நிற்கவும், விலாசம் கிடைத்திருந்தால் வீடு வரை சென்று பணத்தை மீட்டிருக்கலாமே எனத் தோன்றியது. ஆனால் இப்போது திரும்பி ஊருக்குப் போவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை. சேலம் வரை சென்றும் பணத்தை மீட்க முடியவில்லையே என்ற ஏக்கமும், அந்தப் பணம் திரும்பக் கிடைக்குமா கிடைக்காதா என்ற சந்தேகமும் மட்டுமல்லாமல். ஒரு வேலை அவரைக் கண்டுபிடித்து நேரில் கேட்கும் பொழுது, பாக்கி கொடுத்து விட்டேன் என்றோ தனக்கு ஞாபகம் இல்லை என்றோ கூறிவிட்டாள் என்ன செய்வது என்ற பயமும் அவன் மனதை என்னவெல்லாமோ செய்தது. பேருந்தின் சன்னல் ஓரம் அமர்ந்திருந்த மாதுவுக்கு வெளியில் தெரியும் காட்சிகள் கண்களில் தேங்கியிருந்த நீரால் கலங்கலாகவே தெரிந்தது. தருமபுரி வந்து சேரும் போது மணி பத்தைத் தாண்டியிருந்தது. அரூர்க்குப் போக இனி கடைசி இரண்டு பேருந்துகள் தான் உள்ளன. பதினொரு மணிக்கு மேல் பேருந்துகள் கிடையாது. அந்த கடைசி இரண்டு பேருந்து நடத்துனர்களும் பயணச்சீட்டுக்குப் பணம் இல்லாததால் மாதுவை ஏற்றிச் செல்ல மறுத்துவிட்டனர். அவன் பசியில் தள்ளாடியதையும், உடைகளையும் பார்த்து குடிகாரன் என நினைத்திருக்கலாம்.

      மஞ்சப்பையை தலைக்கு வைத்து கடை வாசலில் படுத்திருந்த மாதுவை கடைக்காரர் எழுப்பி விரட்டிவிட்டார். மணி காலை நாலில் இருந்து ஐந்துக்குள் இருக்கும். மாது இரவு பேருந்து நிலையத்திலேயே ஒரு கடை வாசலில் படுத்துத் தூங்கி விட்டான். கடைக்காரர் எழுப்பிவிடவும் குளிரில் நடுங்கியபடியே மீண்டும் பயணிகள் அமரும் இருக்கையில் குறுக்கிப் படுத்துக்கொண்டான். காலை ஆறு மணிக்குமேல் பயணிகள் பேச்சொலியும், பேருந்துகளின் ஒலிப்பான் சத்தமும் மாதுவின் தூக்கத்தைக் கலைத்தது. தான் சிறிது நேரம் அமர்ந்து யோசித்தவன், அருகிலிருந்த ஒரு ரூபாய் போட்டு பேசும் போனில் கையிலிருந்த ஐம்பது பைசாவைப் போட்டு, வீட்டுக்கு அருகே இருக்கும் மளிகைக் கடைக்காரர் வீட்டுக்கு பேச முயற்சித்தான். அந்த எண்ணும் முழுமையாய் நினைவுக்கு வரவில்லை, உள்ளே போட்ட ஐம்பது பைசா காசும் திரும்பத் திரும்ப கீழே வந்துவிட்டது. அவன் வைத்திருந்த சிறிய குறிப்பெழுதும் நோட்டு பெங்களூரில் வேறு சட்டை பையில் உள்ளது. சோர்வடைந்த மாது ஒரு முடிவுக்கு வந்தான். அரூர் செல்லும் பேருந்தின் அருகிலேயே அமர்ந்து கொள்வது எனவும். தனக்கு அறிமுகமான ஊர்காரர் யாராவது ஏறினால் அவர் உதவியுடன் எப்படியாவது ஊர் சென்று சேர்வது எனவும் முடிவு செய்தான். அரூர் செல்லும் பேருந்து நிற்கும் இடத்தில் அமர்ந்து கொண்டவனுக்கு, ஒன்றிரண்டு பேர் தனக்கு தெரிந்தவர் போல் இருக்க அருகில் சென்று பார்ப்பான் மாது. ஆனால் அது வேறு யாரோவாக இருக்கும்.

      சட்டென்று யோசனை வந்தவனாய் நேற்று வந்த வண்டியை நான்கு ரோட்டில் சென்று பார்த்து உதவி கேட்களாமா என பேருந்து நிலைய மணிக்கூண்டைப் பார்க்க மணி ஒன்பதைக் கடக்க சில நிமிடங்களே இருந்தது. ஏமாற்றத்துடன் அமர்ந்தவன் முன் வயதான பிச்சைக்காரி வந்து நின்று பிச்சைக் கேக்க, தாமதிக்காமல் சட்டைப் பையில் இருந்த ஐம்பது பைசாவை எடுத்து பிச்சைக்காரியின் கையில் வைத்தான். காசுடன் கையில் வந்த குழந்தைகளின் புகைப்படத்தை உற்றுப் பார்த்தபடியே இருந்தான். குழந்தைகள் தன் வரவை எதிர்பார்த்துக் கொண்டு இருக்குமே. கணவன் கொண்டுவரும் காசில் பொங்கலுக்கு புதுத்துணியும் பலகாரமும் பிள்ளைகளுக்கு செய்து குடுக்கக் மனைவி காத்திருப்பாளே. இப்போழுது எப்படி அவர்கள் முன் வெறுங்கையுன் போய் நிற்பது. இல்லை திரும்பி பெங்களூருக்கே பொகவேண்டுமென்றாலும் பேருந்துக்குப் பணம் வேண்டுமே. இப்படி பலவாறு தனக்குள் மனப்போராட்டம் செய்து கொண்டிருந்தவனுக்கு இறுதியாக தன்னுடைய மனைவி மக்களைக் காணும் ஆறுதலே தற்பொழுது அவனுக்குத் தேவைப்பட்டது. இனியும் காத்திருந்து பயனில்லை முப்பது மைல் நடந்தே ஊருக்கு போவது என மன உறுதியுடன் புகைப்படத்தை சட்டைப் பையில் வைக்கப் போக.

      மாதுவின் தோளை பின்னாலிருந்து ஒருவர் வேகமாய்த் தட்டினார், திடுக்கிட்டுத் எழுந்தபடியேத் திரும்பிப் பார்த்தான் மாது. பின்னால் சுமார் ஐம்பத்தைந்து வயதுடைய வெள்ளைச் சட்டை அணிந்த நபர் தன்னைப் பார்த்து முகமலர்ச்சியுடன் சிரித்துக் கொண்டிருந்தார். சிறிது நேரம் உற்றுப் பார்த்த மாதுவுக்கு யாரென்று பிடிபடவில்லை. மீண்டும் சிரித்தபடியே இருந்த அந்த நபரைப் பார்த்த மாதுவுக்கு கண்கள் குளமாயின. எதிரில் நின்றிருந்தவர் நடத்துனர் மோகனசுந்தரம். தன்னிலை மறந்து இருவரும் சிறிது நேரம் சிரித்தபடியே இருந்தனர். முதல் வேலையாக மோகனசுந்தரம் தொள்ளாயிரத்தி ஐம்பது ரூபாயை மாதுவின் உள்ளங்கையில் வைத்து அழுத்தி தனது இரு கைகளால் இருக்கிப் பிடித்தபடியே இருந்தார். பலமிழந்த மாதுவின் கைகளை அவரால் உணர முடிந்தது. மாதுவின் கோலம் பலவாரான எண்ணங்களை நடத்துனர் மோகனசுந்தரத்தின் மனதில் உணர்த்த. மாதுவின் கையைப் பிடித்து அழைத்துச் பழச்சாறு கடைக்குச் சென்றார். மறுமொழி பேசாமல் மோகனசுந்தரத்தின் பின் சென்றான் மாது.

      பழச்சாறு மாதுவின் தொண்டைக்குள் செல்வதை விவரிக்க முடியாது. மாது இரண்டு கோப்பைகள் வாங்கிக் குடித்தான். பழச்சாற்றைக் குடிக்கும் பொழுது ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் மாறி மாறி பார்த்துக் கொண்டனர். குடித்துவிட்டு கடைக்காரருக்கு மோகனசுந்தரமே காசு கொடுத்தார். இறுக்கிப் பிடித்திருந்த கையை விரித்துப் பார்த்தான் மாது. கையில் இருக்கும் பணம் வேர்வையில் நனைந்திருந்தது. பணத்தை இடுப்பு வேட்டியில் சுருட்டிவிட்டு நடந்தபடியே நடத்துனர் மோகனசுந்தரத்தைப் பார்த்து நடந்தவையற்றையெல்லாம் விவரித்த மாது பயணச்சீட்டை சட்டைப் பையிலிருந்து எடுத்து மோகனசுந்தரத்திடம் நீட்டினான். பயணச்சீட்டை கையில் வாங்கிய மோகனசுந்தரம் அதை கசக்கி எறிந்துவிட்டு, மன்னிச்சுக்கப்பா… என்னால நீ எவ்வளவு சிரமப்பட்டுட்ட. நான் வண்டியிலிருந்து இறங்கி கணக்கு குடுக்கும் போது தான் மீதி சில்லறை தராம விட்டுட்டோம்னு தெரிஞ்சிது. ஆனா நீ வருவையினு நேத்து உடனே கெளம்பி சேலம் பஸ் ஸ்டேண்டுக்கு வந்துட்டேன். நீ எப்படியும் பின்னாடி வண்டிய புடிச்சி வருவையினு ரெண்டு மணி நேரம் அங்கயே இருந்தேன். நீ வரல, அதுக்கப்புறம் கெளம்பி வீட்டுக்குப் போயிட்டேன். ராத்திரி ஒரே யோசனை ஒரு வேளை சேலம் வர்ரதுக்கு பணம் இல்லையினா என்ன பண்ணுவேன்னு நினைக்கும் போதே எனக்குத் தூக்கம் போச்சு. நீ பெங்களூர்ல டிக்கெட் வாங்கும் போதே உங்கிட்ட சில்லறை இல்லைன்னு சொன்னது ஞாபகம் வந்துது. நீ கீழ உக்காந்து தூங்கும் போது உன் கையில இருந்த புள்ளைங்க போட்டோ கீழ விழுந்திடுச்சு. நாந்தான் அத உன் சட்டப் பையில வச்சேன். இன்னைக்கு காலைல தூங்கியும் தூங்காம எந்திரிச்சி ஒரு வேளை அதே பஸ்ஸ காலைல 8.30 மணிக்கு பாக்க வந்தியன்னா உன்ன புடிச்சிறலாமுனு காலையில 8 மணிக்கே நால்ரோட்டுக்கு ஓமலூர்ல இருந்து வந்துட்டேன். 8.30 மணிக்கு நீ வந்த வண்டிய நிறுத்தி மறுபடியும் நீ விசாரிக்க வந்தையினா உங்கிட்டக் குடுக்கச் சொல்லி என் மகன் வீட்டு போன் நம்பரைக் கொடுத்துட்டு எதுக்கும் பஸ் ஸ்டேண்டுக்குள்ள ஒரு நட போலான்னு வந்தேன். நீ அதே உன் புள்ளைங்க படத்தை கையில வெச்சிகிட்டு என் கண்ணுல பட்ட என்று பெருமூச்சுடன் கூறி முடித்தார்.

      எனக்கு என்ன சொல்லறதுன்னே தெரியில. உங்க மேல எந்த தப்பும் இல்ல. நான் தான் தூக்கக் கலக்கத்துல மீதி வாங்காம எறங்கீட்டேன் என்றான் மாது. நீ இரண்டு நாள சாப்பிடாம பட்டினியா இருக்க. வா ஓட்டல்ல ஏதாவது சாப்பிட்டுட்டு வீட்டுக்குப் புறப்படு என்றார் மோகனசுந்தரம். இல்ல ஜூஸ் குடிச்சதே வயிரு நெரம்பிடுச்சு அப்ப நா கெளம்பறேன் என்ற மாதுவை கட்டாயப்படுத்தாமல் அரூர் செல்லும் பேருந்து நிற்கும் இடம் வரை கூடவே நடந்து வந்தார். அப்பொழுது தான் அரூர்க்குச் செல்லும் பேருந்து, பேருந்து நிலையத்திற்குள் நுழைந்து அவர்கள் அருகே நின்றது.  ஆட்கள் ஒவ்வொருவராக இறக்கிக் கொண்டிருந்தனர். பேருந்தின் உள்ளே இருந்து அப்பா… அப்பா என்று அழைக்கும் சத்தம் கேட்டு உள்ளே பார்க்க, மாதுவின் மனைவி குழந்தைகளின் கையைப் பிடித்தபடி படிக்கட்டில் இறங்கி வந்தாள். குழந்தைகள் இறங்கி ஓடி வந்து குதூகலமாய் மாதுவை கட்டிக்கொண்டனர். மனைவியும் அருகில் வந்து, இங்க என்ன பண்ணிகிட்டு இருக்க. நேத்தே வறன்னு சொன்ன என பொய்க் கோபமாகப் பார்க்க. இல்லடி நேத்திக்கி வேலை முடியல. இப்பத்தான் வந்தேன். நீங்க எங்க தருமபுரி வந்திருக்கீங்க. என்றான் பழைய மாது. அதற்கு அவன் மனைவி, ஆமா நேத்தே வரன்னுட்டு நீ வல்ல. புள்ளைங்களுக்கு புது துணி எடுக்கவே இல்ல. அதான் எப்பிடியும் நீ காசு கொண்டு வந்துருவையினு பக்கத்துல கடன் வாங்கீட்டு புள்ளைங்களுக்கு துணியெடுக்க கூட்டியாந்தேன். இது யாரு என்று இவர்களையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த நடத்துனர் மோகனசுந்தரத்தைப் பார்த்து மாது மனைவி கேட்க. மோகனசுந்தரம் முந்திக் கொண்டு, நாங்க பெங்களூர்ல இருந்து பஸ்ஸுல ஒன்னா வந்தோம் என்றார். இவர்கள் பேசிக்கொண்டிருக்கும் இடத்தைக் கடந்து ஒரு சேலம் பேருந்து ஊர்ந்து செல்ல, அதன் நடத்துனர் மோகனசுந்தரத்தைப் பார்த்ததும். சுந்தரண்ணா எங்கண்ணா இங்க. சேலம் வரீங்களா என்றார். ஆமாம்பா ஓமலூர்ல எறங்கிக்கறேன் என்று கூறியபடியே மாதுவிடம் சைகை காட்டிவிட்டு ஓடி சேலம் பேருந்தின் பின் வாசற்படியில் ஏறி திரும்பிப் பார்த்தார். மாதுவின் குழந்தைகள் இரண்டும் மோகனசுந்தரத்தைப் பார்த்து, தாத்தா டாட்டா… தாத்தா டாட்டா என்றனர். மோகனசுந்தரமும் புன்னகைத்தபடியே பதிலுக்கு டாட்டா காட்டிவிட்டு.

போலாம் ரைட் என்றார்…..

-ஆரன் 11.06.2021

Read More